Ravensburger

Herkennen we het bovenstaande plaatje? Het is een afbeelding van Ravensburger schilderen op nummer. Mijn broer had vroeger zulke witte schilderijtjes met nummertjes waar verschillende verfkleuren bij hoorden. 

Omdat hij nogal eens schilderde, kreeg hij deze schilderijtjes van menigeen die in de veronderstelling waren dat ze hem er een plezier mee deden. Een schilderij voor een beginnend kunstenaar...op zich snap ik de gedachtengang best... En in het begin was dat plezier er geloof ik ook wel maar al gauw bleek juist de creatieve geest natuurlijk snel verveeld... Want waar was de ruimte voor het creëren? In het anarchistisch kiezen van andere kleuren voor de nummertjes wellicht maar om dat nu creatief te noemen...

Levenskunst

De afgelopen sesshin ging het over levenskunst en, naar wat ik heb begrepen, hoe je je leven zou kunnen scheppen zoals een kunstenaar zijn kunst. Alles is er al je moet het alleen zien… Zoals een beeldhouwer die zijn beeld al ziet in een stuk steen. De levenskunstenaar ziet het geheel en ziet dat alles zijn plek heeft en dat dat goed is. Hij heeft het vermogen om binnen het eenheidsbewustzijn te kijken naar de dualiteit en te kunnen kiezen waar hij zich op dat moment mee wil verbinden zonder zich erin te verliezen. Daarmee is de levenskunst oneindig divers en kan je, behalve bijvoorbeeld je eigen geluk vergroten, ook kiezen om binnen de verwarring en wanhoop een bodhisatva (een verlichting faciliterend wezen) te zijn om ook anderen te faciliteren gelukkiger te worden.

Maar toch...Het was 1 van mijn meest confronterende sesshins tot nu toe. Waarom zou je denken? Als het thema levenskunst is en de omstandigheden optimaal zijn, dan zou je toch denken dat de levenskunstenaar in mij toch wel zeker wakker zou worden… 

Dualiteit

Het blijkt niet een trucje wat je zomaar kunt aanleren en dus minder maakbaar dan het lijkt…Mijn levenskunst lijkt voorlopig meer op een Ravensburger schilderij, waarbij mijn patronen zich aandienen als de nummertjes en voorgeschreven kleuren... Het geeft een levenloos, plat schilderij wat niets met kunst heeft te maken. Maar hoe moeilijk is dat: om überhaupt te zien dat ik nummertjes aan het inkleuren ben en helemaal niet op een leeg doek schilder... En juist hierin ligt besloten waarom de sesshin zo confronterend was... Omdat ik me zo blind staar en gevangen zit in de dualiteit van willen en niet willen. Hoe afwijzend Ik ben naar de patronen die me besturen, maakt juist dat ik blijf steken in de dualiteit... Het IK idee dat een levenskunstenaar wil zijn en het Ravensburger schilderijtje afkeurt. Dualiteit in goed en fout, zwart en wit, art en artette, lectuur en literatuur, slecht en goed...het hele leven zit er vol mee, de wereld zit er vol mee, IK zit er vol mee.... En daarom kleur IK de nummertjes in met de voorgeschreven kleuren en soms lekker anarchistisch, met een andere kleur...

Leeg doek

Maar hoe maak ik dan de volgende stap? Of moet ik die dan juist niet willen zetten? Zit de les juist in het accepteren dat alles goed is zoals het is en dat ik kan vertrouwen op: der lauf der dingen... Maar kleur je dan niet juist een Ravensburger schilderij in? Niet nadenken is jezelf toestaan om je patronen te volgen... 

Of is dat de oefening... dat ik weet dat ik een Ravensburger schilderij inkleur en dat ik langzamerhand de keuze voel om een vakje eens niet in te kleuren of zelfs wat nummertjes zie vervagen doordat ik mijn patronen leer te doorzien. Het vertrouwen heb dat ik het aankan om geen houvast te hebben... En dat ik mijzelf mag toestaan om even niet te hoeven schilderen en zodat ik eerst leer kijken naar wat er is...naar wat er ECHT is…                                                                                                                                                                                                

Een leeg doek. 

En daarmee is het Ravensburger schilderij ineens toch ook heel prachtig!