Listening to the cries of the world

(gepubliceerd in de ZenPeacemakers nieuwsbrief december 2020)

Na een verzuchting op de Facebookpagina van de Zenpeacemakers Lage Landen organiseerde Christel Kroezen een bijeenkomst op 7 november om met anderen van gedachten te wisselen over wat te doen als Zenpeacemakers met de afgrijselijke situatie in de wereld. Sensei Irène Bakker, spiritholder van de Zen Peacemakers, leidde de volledig online bij-eenkomst. 

Listening to the cries of the world. We hadden een prachtige online bijeenkomst waarin we luisterden naar elkaar en naar de stemmen in onszelf. Het was vooral een luisteren naar wat het luisteren naar het geroep en het huilen van de wereld met óns doet. Het was mooi en verbindend en in zekere zin was het ook helend.

Het luisteren naar al die verschillende stemmen buiten mijzelf die roepen om hulp, maken dat ik mijzelf zo moeilijk hoor en me kan verliezen in het toch maar ‘iets’ willen doen wat dan vervolgens als nooit genoeg voelt. Ik stond hierin niet alleen, drieëntwintig mensen gaven zich op waarvan er uiteindelijk zeventien online kwamen.

gehoor
We stonden stil bij de innerlijke stemmen via de Big Mind / Big Heart methode. Dit bracht me meer ruimte en verstilling, waardoor ik bij mezelf kon stilstaan, mijn eigen roepen kon horen. Ook merkte ik dat het me erg ontroerde om zoveel mensen bij elkaar te zien die gehoor hadden gegeven aan de oproep voor de bijeenkomst. Het was heel verbindend en soms ook spannend. Spannend of we elkaar konden blijven horen en zien. Doordat sensei Irène Bakker dit heel mooi, integer en heel ‘aanwezig’ faciliteerde, was er ruimte voor alle stemmen en dat voelde ontzettend goed.

Nog steeds weet ik niet zo goed wat heilzaam zou zijn voor de wereld maar ik zie mijzelf nu meer als schakel in het geheel. En als ik beter geaard ben, luisterend naar alle stemmen inclusief mijn eigen innerlijke stemmen, kan ik ook de openheid hebben om passend te reageren op wat er zich aandient. Voor mij was de stem van het oervertrouwen een belangrijke. Oervertrouwen voelde leeg en stil en licht wat een fijn en rustig gevoel gaf. En natuurlijk liet ook Kanzeon van haar horen.

hoofd en hand
Dit doet me denken aan mijn Kanzeonbeeldje dat tijdens de Coronacrisis kapot is gevallen: haar hoofd is eraf en één van haar handen. Ik heb ze in een kopje gedaan zodat ik kan beslissen wat ik ermee ga doen: met het hoofd en de hand van Kanzeon.

Ik zou het terug kunnen lijmen, zodat ze weer heel is. Maar ik kan er ook een mal van maken zodat ik van haar hand en haar hoofd ontelbare duplicaten kan maken.

Dat zou een mooi project zijn: de handen en de hoofden van Kanzeon weggeven, ergens achterlaten, plakken op alle beeltenissen die een hand of hoofd missen. Alle stukgevallen beeldjes plakken met een hoofd of hand van Kanzeon. We hebben de gevende handen nodig en de verschillende hoofden: wijsheid en compassie! 

Terwijl ik hierover denk, besef ik dat er voor elke gevende hand een ontvangende hand nodig is om de verbinding te maken. Want juist de verbondenheid, de gelijkheid en eenheid, daar gaat het om in de wereld waarin wij leven. De ontvangende hand ís de gevende hand en andersom. Die hand is mooi om op te houden, uit te reiken, niet als bedelarij of vanuit een alwetend idee dat dit is wat de wereld nodig heeft. Daarmee is de hand zonder begeerte of hechting en in vertrouwen. Mijn verlangen te geven bracht deze bijeenkomst tot stand en ik mocht daarmee ontvangen. Het bracht mij ontroering en dankbaarheid en die dankbaarheid werd alleen maar vermenigvuldigd in de verbondenheid met elkaar.

Terug naar de markt met gevende én ontvangende handen. Geven is ontvangen en ontvangen is geven; dat is waarlijke verbondenheid. Dat was ik even kwijt. _/|\_