Een nieuw verhaal

7 november 2020 - Nijmegen, Nederland

Via whatsapp ben ik de afgelopen paar weken voorgelezen door een goede vriendin. Ze had me vertelt over haar favoriete kinderboek en ik was nieuwsgierig geworden. Net als een aantal andere vrienden van haar. Ze had ons al eens eerder via de whatsapp voorgelezen maar dat boek bleek te taai en groot om ons te blijven boeien en stierf dus een voortijdige dood. Het kinderboek: ‘De geheime tuin’, bleek wel een succes!! We waren allemaal steeds ‘bijgeluisterd’ en zelfs mijn speelse kat werd rustig van het gezellige, vriendelijke geluid op de telefoon. Bij de laatste hoofdstukken ben ik als ‘lastige slaper’ in slaap gevallen en moest ik midden in de nacht toch nog even opnieuw horen hoe het afliep. Een prachtig verhaal en verademend ook in de hectiek van alledag. Het gaat gewoon over kinderen die zichzelf beter maken door in de natuur te zijn. Dat het een geheime tuin is waar ze zijn, is natuurlijk wel zo spannend en daardoor ook voor ons. Prachtig en magisch zoals een kinderboek zou moeten zijn!

Nu de tijd zo snel lijkt te gaan door alle opvolgingen van grote zaken die ons bezig houden en ons welzijn beïnvloeden, is een micro focus op het goede en de eenvoud via het gezamenlijk voorgelezen worden, wel zo verkwikkend. Ons collectieve verhaal schrijft zich echter voort van dag tot dag, van minuut tot minuut, van vingerknip naar vingerknip. Archetypische hoofdpersonen komen en gaan en triggeren allerlei emoties en patronen. Ze zitten in ons allemaal…wij zien onszelf of delen van onszelf waarvan we houden of die we verafschuwen, liever niet zouden willen hebben…en toch…
Steeds vaker stormt het buiten en binnen zo hard, dat alles kraakt of zelfs losraakt. Super veel komt er op ons af en soms ook overweldigend. Ik voel me geroepen om te handelen…te helpen waar de boel overstroomt, kapot waait … maar omdat het niet de veroorzakende bron is, voelt het zinloos…nog geen druppel op de gloeiende plaat…

Hoe erg is het dat de boel kapot waait? Hoe erg is het dat iemand verzuipt? Vraag ik mijzelf af. Heel erg vind ik het en ik merk dat ik me verantwoordelijk voel. Verantwoordelijk voor de om hulp roepende, verzuipende mens, de klimaatverandering, de woekerende ziektes, de onrust, en het groeiende onbegrip. Verantwoordelijk omdat ik deel ben van de oorzaak en tegelijk is daar dus dat gevoel van zinloosheid. Het redderen van iets wat meer nodig heeft dan dat ik kan bieden of laten. Al het redderen, het mezelf voorbij lopen, het lijken aflaten voor het schuldgevoel wat hoort bij het verantwoordelijkheidsgevoel wat niet ingelost kan worden.
En ook ja het ìs onze verantwoordelijkheid… gezamenlijk zonder ons te verschuilen achter anderen. Natuurlijk wijzen we naar de gevestigde macht; de politiek, de industrie. Zij zouden wèl het verschil kunnen maken maar is dat echt zo…? Of is dit ook een gepasseerd station… Waar ligt de eigenlijke macht? Of is dit allang niet meer binnen het menselijke…maar gaat het juist om ingeprogrammeerde ideëen van veiligheid, welvaart en verdienste…
Alles staat op z’n kop als we denken dat we dood gaan of als de dood bij je dierbare op de stoep staat… Dan realiseren we vaak waar het eigenlijk over gaat… worden we wakker… Maar ben je, als je tot realisatie komt, al niet vervangen door een ‘gezonder’ exemplaar en draait het wiel van de gevestigde ideëen gewoon door tot alles op is?

En dan is daar een tuin…een geheime tuin waarvan je de sleutel vindt… Een tuin wat dood lijkt maar tot leven komt door aandacht en liefde. Dood hoeft dus niet zo definitief te zijn.
Is dat definitieve denken niet juist onze denkfout of is het juist onze redding…? Of beide: denkfout en redding alleen vanuit een ander perpectief?

Als we niet zo definitief/ zwartwit zouden denken zouden we dan nog de wil tot veranderen hebben… of beter gezegd de noodzaak voelen tot veranderen? Of zouden we wanneer we niet zo zwartwit denken juist minder in de problemen komen en er geen reden meer bestaan tot veranderen? We zouden wellicht altijd hoop houden, vertrouwen hebben en compassie voelen voor iedereen en alles wat zich aandient. Er zou geen goed en kwaad zijn want we zien het goede in het kwaad en het kwaad in het goede en alle schakeringen er tussen. Zo kunnen we gelukkig zijn in wat voor omstandigheid dan ook maar redden we er ook de wereld mee? Het individu?
Of is dat niet nodig…

Oer vertrouwen… licht en stil.

Foto’s

1 Reactie

  1. Christel:
    8 november 2020
    Hoi lezer, Ik heb alle emails vanwege de automatische mailservice gewist vanaf nu. Dit omdat ik niet meer 'echt' op reis ben en ik niet zeker ben of jullie wel staan te wachten op een mail over een nieuwe post. Mocht je toch graag automatisch op de hoogte worden gehouden van nieuwe posts, stuur dan even een mail naar [email protected] dan zet ik je weer in de lijst. Alle goeds! Liefs Christel