De eerste maand

Heerlijk genietend van de zon schrijf ik deze blog. Het is nog koud en de sneeuw nog niet helemaal verdwenen maar de zon schijnt volop en hier op het terras is het uit de wind zeer goed toeven. We hebben weer ‘personal practice day’ en dat betekent dat we de hele dag vrij zijn van het gewone werk in de keuken, in het huishouden of op het terrein buiten. Ook wordt er niet gezamenlijk gekookt of gegeten en dus is er ook geen afwas wat gedaan moet worden. De reguliere meditatieperiodes op de dag (ochtend om 7.00, middag om 12.20 en avond om 17.30) is optioneel waarvan je er op ‘personal practice day’ tenminste 1 moet doen. Hierdoor kunnen we ons richten op onze eigen beoefening…of dat een lange wandeling is, studeren, de hele dag mediteren, lekker uitslapen of een dagje shoppen is…daar zit geen restrictie aan, wel wordt studie en fysieke workout geadviseerd. Beginnende residents (zoals ik en nog 5 anderen) mogen de eerste maand niet van het terrein af behalve voor een wandeling. Dit om ons beter te leren kennen en ons te laten focussen op de Zen-beoefening. 

In principe hebben we op maandag en dinsdag ‘personal practice day’. De andere dagen zijn dus ingevuld. We beginnen om 7.00 met 40 min meditatie en service wat wordt gevolgd door Soji (tempelschoonmaak) waarna we ontbijten. Om 9.20 begint het werk tot 11.45. Om 12.20 gaan we weer 40 min. mediteren en daarna is het lunch. Om 14.00 werken we weer tot 16.00. Daarna hebben we anderhalf uur om iets voor jezelf te doen. Vaak is dat even een korte wandeling en douchen want in de ochtend kan dat niet omdat iedereen dan gebruik moet maken van de wc/ doucheruimte. Na de avond meditatie (2 x 25 min) van 17.30 en het avondeten, is de dag om. Zonder afwas is dat om 19.00 uur en met is dat rond 19.45. Ik heb gemerkt dat ik dan ook best moe ben en lig vaak al om 21.00 uur in mijn bed. 

Temmen van de os

In mijn eerste week begon ‘practice period’ wat maakte dat er afgeweken werd van het ‘normale’ schema wat hierboven is beschreven. Deze periode duurde 3 weken en had het thema: temmen van de os (https://youtu.be/iQDO1hahcVM). Het begon met een retraite waarvoor mijn eigen leraar (sinds een half jaar): Sensei (= titel voor Zen leraar) Irene Kaigetsu Bakker, uit Nederland was overgekomen. Het temmen van de os gaat over de spirituele weg die je als boeddhist/ zenleerling doormaakt. De os staat symbool voor de boeddha natuur die in ieder mens aanwezig is maar weer ont-dekt en getemd moet worden: waardoor je weer samenvalt met je boeddha natuur en de mens uiteindelijk ook zichzelf is vergeten: een lege cirkel. Daarna keert de getransformeerde mens terug waarop hij/zij waarachtig kan geven wat nodig is. Een prachtige metafoor die al eeuwen meegaat. Het was een mooie retraite waarin er veel ruimte was voor creativiteit en speelplezier wat een heerlijk kleimoment en een mooi beeld opleverde van gevende handen.

Winterwortel

Ook had ik mijn eerste moeilijke momentjes toen ik was aangesteld om in de keuken te helpen. Voor sesshins en retraites huurt Upaya een professionele kok in omdat er dan ook veel gasten komen die natuurlijk goed te eten moeten krijgen…niet dat het eten anders slecht is hoor….maar zij doet het kennelijk beter…Kennelijk want wij klikten niet zo…oftewel…Ze bleek een mooi cadeau om mijn zenskills in de praktijk te oefenen… Mijn eerste taak was het in 6 repen snijden van een winterwortel…de dame deed het me voor hoe het moest: ze had zo’n groot, scherp, zwaar mes voor me meegenomen. Ik grapte wat naar mijn buurvrouw en werd meteen op het matje geroepen…we mochten niet praten…dat anderen praatten was omdat zij al langer in deze keuken waren maar wij moesten ons vooral op onze taak richten. Op zich heel redelijk en ik begon zwijgend aan mijn taak. Het zware mes in mijn rechterhand zette ik in het midden van de wortel die best wel weerbarstig was. Uiteindelijk lukte het maar de dame stond al achter mij en greep mijn mes. Dit was veel te gevaarlijk voor mij en ik mocht niet meer snijden… Ik snapte helemaal niet wat ik fout had gedaan maar ik werd voor de rest van die week verbannen tot het met de nagel afschrapen van aardappel puistjes, het borstelen van bietjes, het afwassen van de potten en pannen, het uitschrobben van de  opslagruimte…no more knife for me…Op zich was het werken in de faciliterende sfeer niet vervelend en ook ben ik niet echt gehecht aan het werken met messen…maar ik voelde me wel wat afgewezen zeker toen ze de laatste dag echt niet blij met me leek toen ze aangaf minder mensen in de keuken te willen en ik eigenlijk de enige bleek waarvoor ze geen klusje had. Een mooie oefening in mijn grote bubbels: als niet goed genoeg zijn en me afgewezen voelen. 

Orioki

De week na de retraite begon sesshin en daarin werd het meditatieprogramma opgeschroefd. Sesshin is (zoals jullie in voorgaande verhalen hebben kunnen lezen) een stilte retraite waarin er veel en lang wordt gemediteerd. Ook de zwaarte van deze sesshin viel me mee omdat ik de sesshins van zen.nl gewend ben. Deze sesshin had echter ook Orioki. Dat is ceremonieel eten in de zendo zittende op je mat en kussen in meditatie houding… Je mediteert als het ware door. Iedereen heeft een set van 3 kommen van verschillende grootte waarin je eten krijgt. Alles gaat volgens een bepaalde structuur en zonder woorden. Wel zingen we een begeleidende sutra tijdens het serveren van de verschillende gerechten. Dan mag je het uiteindelijk opeten maar ook dat gaat volgens een structuur en je mag bijvoorbeeld ook niet de verschillende gerechten mengen of door elkaar eten. Je weet van tevoren niet wat je krijgt en soms als het in je kommetje zit nog niet… Soms is het niet echt lekker en soms is het buitengewoon heerlijk. De kommen moeten leeg en er wordt niet bijgevuld: het leert je dankbaar te zijn voor wat er gegeven wordt. 

Dat was wel grappig want ik vond niet alles even lekker en ik merkte op dat ik wel kon proeven dat de kokkin iets helemaal niet met liefde had gemaakt…maar dat was natuurlijk volledige projectie van het gevoel van afwijzing van de week ervoor. Heel grappig hoe dingen doorklinken en super helder kunnen worden gehoord als je zo stil wordt dat je jezelf goed kan horen denken. Daar begint het temmen van de os.

Womensmarch

Op zaterdag bijna aan het einde van de sesshin deden we in stilte mee aan de Womens March...heel bijzonder om daar getuige en deelgenoot van te zijn. Zeker zo vanuit de stilte van de sesshin en het scherpere bewustzijn daardoor. Heel verbindend om zo samen te lopen voor gelijkheid en ook heel vreemd zo hard in de conceptuele wereld te zijn... Als met gevende handen terug naar de markt...

Sporen van de Bobcat

Enkele dagen na de practice period zag ik afdrukken in de sneeuw van dikke poten…te groot voor een grote hond….een Lynx! dacht ik…en ik volgde de sporen maar zag niks…Ik moest plassen en ging maar weer naar binnen. Op de wc werd ik door een medestudent ingefluisterd dat er een Bobcat (rode Lynx) in de tuin zat…De medestudent had mij in de tuin zien lopen en had daardoor naar buiten gekeken. Het bleek dat de Bobcat, toen ik achter het huis was verdwenen, uit de bossage achter mij was verschenen… Ik ging gauw naar de aangewezen plaats en daar zat de reusachtige kat nog rustig… Ik opende zachtjes de deur en het beest keek me recht in de ogen aan… Geen van beide leek bang of boos… ik zei zachtjes hi en sloot de deur…tijd om te mediteren!

.

.

.