Heimwee
14 februari 2017 - Santa Fe, New Mexico, Verenigde Staten
Alweer twee weken voorbij sinds mijn laatste update. Het gaat super snel: de tijd en helemaal geen heimwee. Heim wee… thuispijn… pijnlijk missen van thuis… Gek trouwens dat we er een Duits woord voor gebruiken...alsof Duitsland ons thuisland is... of is dat net zoiets als van Duitsen bloed zijn (zie ons volkslied...) Duits, Nederlands, Amerikaans of whatever...het maakt natuurlijk niets uit... Home is where the heart is staat er op tegeltjes... Het kloppende hart in mijn borst. Thuis is dus hier en nu zijn... Wee of pijn voelen omdat je ergens anders wilt zijn zoals bij je geliefden die elders zijn of het missen van je vertrouwde omgeving of spullen waar je van houdt...dat is dan 'daar' zijn en niet 'hier': niet 'thuis'. Hoe dan ook...heimwee... geen last van gelukkig :-)
Zencircle
Veel nieuwe indrukken en erg veel nieuwe ontmoetingen. Zo hebben we nu 3 weken een programma wat ze de ‘Zencircle’ genoemd hebben…Het begon vorig weekend met kalligrafie olv Kaz Tanahashi, waar ik al eens eerder in Nederland een dergelijke cursus van volgde. En het afgelopen weekend hadden we lezingen van John Dunne een erg grappige, nog erger intelligente professor die me vooral verwarde en verder hielp in de boeddhistische filosofie. Aankomend weekend sluit de Zencircle af met Haiku wat een Japanse poëzie vorm is en dan krijgen we ook les van o.a. Nathalie Goldberg en Roshi Joan Halifax. Prachtige workshops/lezingen die veel facetten van het boeddhisme belichten…de eenvoud, de complexiteit, de verwarring, de orde, de humor, de creativiteit en vooral ook de ruimte.
Organisme
Voor elk weekend kunnen mensen zich apart inschrijven maar je kunt het ook als een geheel boeken. Het is opvallend dat het erg goed voelbaar is of mensen net binnen zijn of iets langer hier zijn. Het is net of het zencentrum een organisme is wat zelf leeft… Zijn we met alleen de residents en staf dan ademt het rustig en kalm…een week later zwelt het aan met gasten wat een snellere vibratie oplevert en dan druppelt het langzaam naar een wat kalmer geheel om later weer opnieuw aan te zwellen. Ik merk dat ik het ook wel vermoeiend vind, al die mensen met allemaal vragen en verwachtingen. Omdat wij als residents het meest en makkelijkst aan te spreken zijn, wordt dat ook veelvuldig gedaan. Een mooie oefening want we beoefenen radical hospitality (radicaal gastvrouw/heer zijn) Dat klinkt heftig maar het is vooral altijd beleefd zijn en klaar staan voor de mensen. Een mooie oefening maar ook een mooie oefening in begrenzing…want waar houdt het op… We werken, eten en wonen op hetzelfde terrein… En de stilte is eigenlijk alleen tijdens het ontbijt verplicht… Maar tot nu toe gaat het goed. Ik ben er tijdens alle maaltijden en programma’s maar als ik niet meer in de menigte hoef te zijn dan probeer ik de natuur in te gaan of mijn kamer op te zoeken. Gelukkig zijn mijn twee kamergenotes (71 en 27) van hetzelfde hout en hebben we het gezellig en rustig samen.
Moviestars
De afgelopen 2 weken mochten we van het terrein af en ik bezocht het centrum van Santa Fe. Een keurig stadje met vooral heel veel ART galeries met prachtige kunst. Niet van die dikke vrouwen op bankjes en schommels of ‘mijn tante kan zo mooi aquarellen’ kunst…maar echte: als ik het geld ervoor had…kunst met een grote K. Het schijnt dat wonen in Santa Fe vooral weggelegd is voor de rijkere Amerikanen. In die kasten van huizen moet natuurlijk super grote en vooral ook veeeel Kunst hangen en staan. Zelfs Leonardo di Caprio schijnt hier te wonen en zoals een gast vertelde, nog een andere zeer beroemde Movie star… hij was haar tegen gekomen op een AA meeting hier in Santa Fe en kon natuurlijk haar anonimiteit niet schenden…maar toch… a real moviestar!
Winnetou häuptling der Apachen
Ik denk dat ik Winnetou heb gezien…in real life… Mijn eerste dag in Santa Fe was een dure want ondanks dat ik geen Kunst kon kopen (noch de coole cowboyboots en de leren franje jasjes of de zwoele, zomerjurkjes in die prachtige, warme aardetinten…), had ik wel echte pancake’s gegeten en had ik een pak maandverband gekocht van $5,50…knetter duur alles :-o Op een paar chocolade repen na, had ik me verder kunnen bedwingen. Echter net uit het centrum, liep ik langs een muziekwinkel met Native American instruments… Tja daar moest ik natuurlijk wel even naar binnen…En daar zag ik ‘m…Hij leek zo uit een Duitse Western (die ik vroeger op zondagmiddag op de ZDF keek) geplukt. Zijn huid bruinrood…zijn stijle, zwarte, lange haren achter zijn oren deels vastgebonden met touw en twee bungelende veren en hij was gehuld in een leren franje jas. Hij maakte muziek op een grote, laag en vol klinkende, houten fluit…hij had de microfoon ervoor staan wat maakte dat het nog voller klonk en galmde… Het kabbelende water van het fonteintje en de cd met de vogelgeluiden maakte de film compleet.
Ik moest een beetje grinniken…hij zag er namelijk behalve als een indiaan ook behoorlijk Duits uit… Heel vreemd… het kan zijn dat het mijn projectie was van de Duitse indianen uit die zondagmiddag westerns maar het kan ook zijn dat de gehele entourage dit opriep of dat ie Duitse genen heeft: dat kan natuurlijk ook …Maar goed ik vroeg hem door te spelen want ik wilde rondkijken tussen al die mooie Native instrumenten. Ik vond een klein fluitje van het model wat hij bespeelde… Nu heb ik thuis wat instrumenten weggegeven om ruimte te creëren maar ik dacht dat een klein indiaans fluitje toch wel zou moeten kunnen… leuk voor tijdens het wandelen… Ik probeerde het en op dat moment kwam er ook nog een cowboy binnen lopen…eerlijk waar! Zonder pistolen en holster dat wel maar met hoed, laarzen, riemen en spijkergoed. Ze schenen elkaar te kennen en de cowboy ging in de hoek zitten. Hij gaf me wat advies over de fluit en vroeg ineens in het Duits: ‘Wo bist du her’? hahaha ja echt: in het Duits! Ik zei dat ik uit Nederland kwam en niet uit Duitsland…En hij vertelde dat hij zijn kind in Tienhoven had gemaakt… hij had dus een Nederlands kind…
Anyway ik kocht natuurlijk het fluitje van Sky Redhawk (Winnetou) waarop ik gelukkig fluitend terug liep naar huis.
Wat een mooi verhaal weer en nog real live ook. Fijne tijd en beoefening. Xxx
Klinkt als een erg leuke stad, Santa Fe ( behalve dat alles zooo duur is)
Liefs !
Dikke knuffel!!! Xxxxx
Liefs José
Liefs José
Kuskus
How! Gegroet
Old Shatterhand
Nu wil ik daar inmiddels ook naartoe, schilderijen maken en verkopen aan movie-stars! ;)
Nouja, eerst maar ff deze reis afronden, in de boemel naar oen moe. :)
Dikke knuffel en liefs!
ik ben vergeten de link naar je blog in het sangha eea te zetten
zal het volgende keer doen, want ik denk dat veel mensen vd Sangha het leuk vinden je te volgen
harte groet ook voor de andere residents!
Toppie!!
En vooral leuk om je te leren kennen.
Hetty