De reis naar Upaya

Hoe het Begon

Hoe het begon? Nou ja dat staat in de voorgaande verhalen mijns inziens genoeg over geschreven… Mijn baan bij Tactus Verslavingszorg opgezegd en ook mijn woonruimte in de woongroep op de Parkstraat in Arnhem opgegeven. Best wel grote beslissingen om de Zenbeoefening te kunnen faciliteren. De weken voor vertrek waren hectisch…zowel op het werk als thuis… Op het werk had ik op mijn laatste dag nog een laatste 'client, ouder en school'-gesprek om 16.00 uur…waardoor ik de dag erna zelfs nog even moest over werken… Daarna de verhuizing in… met kerst enzo ertussen…best veel en ik moet zeggen, ik had me er een beetje in verslikt… En tja spannend is het natuurlijk ook nog eens! Slapen ging een beetje lastiger en in de laatste week kwam er zelf ook even een beetje paniek om te hoek kijken…maar dat was gelukkig maar even. Het is ook best wel wat… zo alles waar ik jaren aan had gewerkt achterlaten om het Zen avontuur te gaan (be)leven. En wat is het mooi om zo op een punt te zijn waarin ik mijn leven ging evalueren…een soort oversteken van een rivier waarbij ik nog eens over mijn schouder keek. Ik ging al eens eerder op een lange reis en werd toen verrast door en surprise party waarbij iedereen allerlei lieve dingen zei en voor me had geschreven…dat voelde toen als levend getuige kunnen zijn van de laatste woorden op mijn begrafenis… Nu waren er de heerlijke uitzwaai ontmoetingen met oude en nieuwe vrienden en het gezellige afsluitende opruim feestje in mijn lege huis…hoe kan het toch dat ik zoveel chocolade meekreeg…! Voor moeilijke momenten werd erbij gezegd…Alsof ik chocolade kan bewaren, mijn bijna laatste blokje Tony’s genietend in m’n mond stekend terwijl ik dit verhaal typ…

Moeilijke momenten… 

Tja tot nu toe geen noemenswaardige moeilijke momenten hoewel ik natuurlijk wel een beetje verdrietig was om mn moeder zo rond een uur of 07.00 op Schiphol achter te laten… maar de opwinding van de vliegreis nam dit melancholische gevoel ook snel weer weg. Vliegen is niet  direct mijn hobby en ook daar is de beoefening behulpzaam in gebleken… Ik kan meer relativeren en zijn met dat wat ik niet kan beïnvloeden…ook tijdens dat ‘nare’ opstijgen en landen. It is all in the mind en als dat kolossale, tegen alle verwachtingen in; vliegende ding zou moeten neerstorten dan gebeurt dat heus wel met of zonder mijn angst…loslaten dus van al die gedachten van schijncontrole. 

Ik had geluk want een jongen wilde graag zijn stoel met me ruilen omdat hij naast zijn vriendin wilde zitten. Hierdoor zat ik ineens achterin en had ik maar 1 persoon naast mij…een upgrade! In Houston Texas moest ik een ander vliegtuig nemen en had ik heel veel tijd om ‘over te stappen’… Nou wat een gedoe dat beveiligingsgebeuren in Amerika zeg… eerst je paspoort op een apparaat inscannen en een vingerafdruk maken…dan weer in de rij voor een persoonlijke controle en een praatje over wat je komt doen…weer vingerafdrukken..en dan weer in de rij voor ik weet het eigenlijk niet meer…dan in de rij om mn bagage weer af te geven en dan eindelijk op zoek naar de gate waar ik weer vandaan zou vertrekken…En een snack…knetter duur zo op zo’n vliegveld!Hollands als ik ben, koos ik voor de goedkoopste variant…een pizza slice van 3,50…wilde eigenlijk gewoon een broodje kaas want was het zo ongeveer 00.00 uur Hollandse tijd… niet echt een fijne tijd voor een vette hap…maar dat broodje kaas moest 9,50 dollar kosten…nou dan maar zo’n vette pizza. Niks lekker maar de ice coffee maakte een hoop goed. 

Het was rond een uur of 18.00 Amerikaanse tijd toen we een prachtige zonsondergang tegemoet vlogen. Rond een uur of 20.00 landden we in Albuquerque waar het donker was en ik belde voor de shuttle naar mijn hotel. Het hotel was niet de meest luxe variant maar de mensen waren super aardig… Mijn raam kon niet dicht en dat vond ik wel een beetje eng zo op de begane grond…een indringer was natuurlijk zo binnen… Een andere kamer was geen probleem.  En al gauw bevond ik mij opnieuw in een kamer met 2 kingsize bedden met een dit keer een sluitend raam. De nacht begon voor mij dus zo rond een uur of 5.00 maar waar ik was was het 21.00 uur. Grappig ik had in de nachten voor dit avontuur zoveel uren slaap gemist dat het hele jetlag gebeuren geen vat op me heeft gekregen: Ellek nadeel heb s’n voordeel :-)

Thuis

De volgende dag op mn gemakkie naar het vliegveld om daar de shuttle naar Santa Fe te nemen. Het was heerlijk weer en de winterjas eigenlijk te warm. Tijdens de reis naar Santa Fe kreeg ik eindelijk zicht op waar ik nu was beland. Prachtige vergezichten en dikke Amerikaanse 4 wheel drive auto’s. Super aardige mensen in de Shuttlebus. 1 Dame vertelde me dat ze naar Thuis ging…daar woonde ze… Ik vond het prachtig want ben ik ook niet op weg naar thuis? Ik vertelde dat haar woonplaats het Nederlandse woord voor ‘Home’ is…tenminste zoals ze het uitsprak want de plaats wordt Taos gespeld. Ze vond het prachtig en ik kreeg haar kaartje (yogalerares en kunstenares) om haar daar eens te bezoeken. Ook de chauffeur was super aardig. Ik had de laatste stop en hij vroeg of ik voorin wilde zitten. Hij bleek Aikido leraar te zijn en een native American…ik zei: ‘wow, so you’re an Indian!’ en vroeg naar zijn oorspronkelijke stam. Hij had het laten uitzoeken en hoorde bij de Pueblo indianen die hier al vanaf het begin woonden. Ik hoorde later van mijn zen-studievrienden dat indiaan eigenlijk een beledigend woord is…oeps! Hoe dan ook hij was, ondanks dat ik hem dus ongewild beledigde, erg vriendelijk en gaf me zelfs zijn telefoonnummer voor als ik na de eerste maand (waarin we op en rond Upaya moeten blijven) een tour wil naar bijzondere plekken in de omgeving.

Hij zette me af op de parkeerplaats van Upaya en ik stapte het prachtige terrein op…

Wauw ik ben er!!