Welkom thuis! Na mijn 1e sesshin (6 daagse zenretraite)

Met het gigantische applaus nog naklinkend in mijn oren stort ik me in de hectiek... het eerste smsje is binnen...welkom in Babylon... Babylon? ... de babylonische spraakverwarring van 'by de rivers of...' de toren van Babel?...allemaal met een B... B... de B... van bonbons! Ik beloof mijzelf bonbons, prosecco en een fijn dvd-tje... heb ik wel verdiend na mijn eerste week afZen...

Vol dopamine en endorfine loop ik rond 7-en de AH binnen... op naar de lekkere dingen...niet dat het eten niet goed was hoor... het was heeeerlijk en die peer...zo ontroerend mooi! Glimmend met prachtige gecurvde lijnen, zo fier op dat transparante bedje met spikkeltjes....ik denk dat de mijne echt het mooiste stokje had...!

Ik loop doelgericht langs de schappen, de ogen licht geloken... sushi... ja ook, heerlijk!... Zen is ook Japans... met wasabi... goed voor het neusgevoel! Ja, en de allerlekkerste bonbons...duur ach ja...ik heb het verdiend!...Prosecco... yep, yep een bubbeltje meer of minder... Volledig in contact met mijzelf reken ik af, een kort knikje naar de kassière en vlug de donkerte in, naar huis. Niemand thuis...gelukkig!

Met de sushi en de lekkerste bonbons op mijn schoot en zonder de prosecco die in de vriezer wacht, voor straks als ie lekker koud is, nestel ik me behaaglijk op mijn rode bank...dekentje over... Mmm heerlijk die suikers...en wat proef ik toch goed! Na van alle kleuren chocolade 1 te hebben geproefd, klik ik de zwarte ploert aan...Samsung... was een Yoko toch beter geweest, denk ik grinnikend... het kabaal vult mijn behaaglijke kamer... onmiddellijk verlaag ik het geluid met de nog in mijn handen rustende afstandsbediening... jee wat is dat licht ook fel...en wat een snelheid... ik klik verder...zoek iets rustigers...dan lijkt ineens de tv groter te worden, het beeldscherm zuigt me naar binnen....geschrokken trek ik mij terug en klik de ploert uit. Geen tv noch dvd vanavond!

Dan maar ff op het wereldwijde web... mijn vrienden op het gezichtenboek melden dat ik nog leef en niet gek ben geworden..of tenminste niet bewust...
Als ik goed 10 seconden ingelogd ben en me beraad op wat ik zal schrijven, krijg ik een chat verzoek... ʻZe is er weer...ʼ staat rechtsonder in het scherm...ʼ...hoe was het?ʼ Ik overweeg om aan te geven dat ik dat nèt aan heel mijn vriendenschaar kenbaar wil maken maar besluit toch individueel te antwoorden... Deze vriendin heeft zelf ervaring met een Vipassana retraite dus lijkt het me leuk mijn ervaringen met haar te delen. Na mijn geweldig! en een inzicht ontboezeming... volgt de herkenning van mijn chatvriendin. Ze raadt me een boek aan, het heeft mijn inzicht als thema... Binnenkort zal ze naar een lezing van de schrijver gaan... Het staat op zʼn website... hier is de link... de website van de schrijver ontpopt zich in een ander venster... Het boek inspireerde haar tot het schrijven van een column... ze stuurt het me even...hoef ik het tijdschrift niet te kopen... heb ik het al ontvangen? Half lezend op de website van de schrijver, en terug chattend... sta ik op het punt om ook mijn hotmail account te openen om te checken of ik het binnen heb... waaaah! Het duizelt voor mijn ogen... Vlug maak ik een einde aan het chat contact... gelukkig snapt ze het...had ze zelf ook toen...

Met een zucht klap ik mijn laptop dicht... sjonge...normaal is dit geen probleem... Zou de Zenmeester dit ook bedoelen met dat je de wereld ziet bewegen als je zelf stilstaat... of hebben we juist de wereld stilgezet en zelf heel hard bewogen...dat het niet meer past... Ik kijk nog lange tijd stil voor me uit en laat mijn gedachten de vrije loop... Ameland...

Ik besluit de prosecco uit de vriezer te halen...voordat die ook nog eens ontploft...en stop hem ongeopend in de koelkast... ff geen bubbels, denk ik en stap mijn meditatie kussen op voor mijn bedtijd ritueel.