Moehhhh (een impressie van weekend sesshin)

3 november 2013 - Arnhem, Nederland

Uitgeput zit ik op het bankje...het is goed half acht...HALF ACHT! in de ochtend...ZONdagochtend!! Het lijkt alsof ik er al een halve dag op heb zitten... In zekere zin is dat ook zo...ik doe mee aan een weekend seshin...ik lijk wel gestoord; de hele week keihard gewerkt en dan vrijdags om 17.00 uur meteen de zendo in en hup mediteren... ooooh wat heerlijk, zullen ze wel weer zeggen...de mensen op mijn werk...Nou mooi niet! Het is afzien!!! Gisteren de hele dag van half 6 tot 23.00 gemediteerd en aanverwante dingen gedaan... en dan door alle bubbels die ik tegenkwam de halve nacht niet geslapen...jaaaah heerlijk!

Ik ben dus moehoeeeeeeh en ik baal ervan! Nu hebben we pauze en zit ik op het koude bankje buiten aan de Rijnkade. Voor me is ‘Rivercruiser‘ aangemeerd, een middel groot schip met zwitserse vlag en met een ruim vol bejaarden... Er is volop bedrijvigheid want het schip moet goed vast gelegd zijn aan de kade...het zou toch niet dat iemand tussen wal en schip raakt...

Dan zie ik luxaflex openen, een man op leeftijd staat achter de halfopengedraaide luxaflex polshoogte te nemen van de nieuwe situatie. Hij kijkt naar de wal en onze ogen ontmoeten elkaar... we kijken elkaar lang aan...we lijken beide te wachten op een inzet van een begroeting... ik ben moe denk ik chagrijnig en zonder mijn blik te veranderen laat ik het moment voorbij gaan.

Meteen daarna denk ik aan de dag ervoor...hoe blij ik me voelde toen ik een spontaan contact had in een soort gelijke situatie...de kok van een ander schip en ik hadden naar elkaar gezwaaid en daarna was hij gewoon weer aan het werk gegaan en ik had glimlachend mijn weg vervolgd. Dat sprankelende gevoel van een wederzijds contact en uitwisseling van aandacht en warmte...gewoon omdat je elkaar even tegenkomt. Ik voelde me behalve moe nu ook teleurgesteld in mijzelf. Wat een gemiste kans op geluk was dit geweest... een glimlach was genoeg geweest en ik deed het niet omdat ik mijzelf zo zielig vond...zal ik alsnog glimlachen? De man keek niet meer...het moment was geweest.

Ik dacht aan de Boedha en dat elk moment het juiste moment is... Ik kan alsnog mijn wereld maken...moeheid is een emotie en daar hoef ik me zeker niet door te laten leiden. Meteen voelde ik energie stromen, het was warm, tintelend en ik werd er blij van. Glimlachend stapte ik de zendo binnen om de volgende periodes in te gaan. Ja het bleef pittig maar ik bleef steeds het overstijgende gevoel houden. Het was alsof ik een andere bril had opgezet of beter nog, ik zag dat ik een andere bril had opgezet en dat was bevrijdend. De vermoeidheid was er nog steeds maar het voelde minder zwaar, niet meer zo bepalend. Het was er allemaal, ik was moe en voelde me goed en blij. Een zeer waardevolle weekendsesshin. 

Foto’s