Zweten

26 juli 2017 - Santa Fe, New Mexico, Verenigde Staten

I’m back!

Sinds 2 juli ben ik weer terug in Upaya. Geweldig om weer hier te zijn! De natuur lijkt ontploft sinds mijn vertrek eind maart. Het wemelt van het leven…Als ik in de tuin loop, rent er altijd wel een hagedis voor me uit of moet ik oppassen om niet op een slak of een grote zwarte kever te stappen…Verder zag ik een wilde fred tussen de planten, een dikke slang onder het trapje van de kamer van 1 van de residents, konijntjes in de tuin, net als herten en laatst zelfs 1 met een jong. En natuurlijk veel prachtige vogels met als absoluut hoogtepunt de kolibrie. Hummingbird noemen ze het vogeltje hier en ja dat is echt een mooi woord voor dit prachtige beestje. Je hoort hem vaak, als ware het een vliegende krekel (qua geluid dan), het vogeltje zelf vliegt zo snel en is zo klein dat het bijna niet te zien is. Of hij moet even blijven hangen bij een bloem… dan kan je hem echt even goed zien. Hangend maakt hij een brommend geluid alsof er een dikke bij dichtbij is… Prachtig! Voor het maken van lange wandelingen is het overdag vaak te warm. Zo tegen een uur of 4/5 is er vaak een verkoelend buitje en in de nacht is het vaak mooi afgekoeld zodat het aangenaam slapen is. Ik heb een eigen kamertje maar als ik moet plassen moet ik naar een ander gebouw lopen. Dat vind ik nog wel spannend zo in het donker met al die wilde beesten buiten... ach een emmertje doet wonderen :-)

Independence day

De 4e juli, mijn tweede dag op Upaya, was independence day. Op deze dag vieren de amerikanen dat ze onafhankelijk werden van Groot-Brittannie. Het wordt groots gevierd met vuurwerk en picknicks in het park... Ik kon kiezen wat ik zou doen ik kon met een stel jonge mannen de berg beklimmen en op de top vuurwerk bekijken of ik kon met anderen worstjes garen bij bij het kampvuur en daarna de stad in. Ik koos vanwege mijn behoorlijk geslonken conditie voor het vuur en de stad, de worstjes liet ik overigens aan me voorbijgaan. Wat een belevenis haha ik moest steeds behoorlijk grinniken want er werd niet niet alleen vuurwerk afgestoken maar ook erg bombastisch, nationalistische muziek afgespeeld...met Martin Luther King's I have a dream...het nationale volkslied...zo'n beetje alle spetterende liedjes over Amerika of alleen de delen met I love America erin...heel grappig en leuk om mee te maken.

immigratiezweet

De reis hierheen ging prima hoewel het wel even spannend was bij de immigratie in Dallas… Je moet als buitenlander vertellen wat je komt doen en hoelang je van plan bent in de Verenigde Staten te blijven. Ik vertelde dat ik 3 maanden in Santa Fe zou zijn en dat ik in een Zencentrum zou verblijven. Hij zag dat ik  3 maanden geleden ook al een tijd in de V.S. was geweest en vroeg me waarom ik zo snel weer terug was… ‘Omdat ik het zo naar m’n zin heb in Upaya’, zei ik en dat de Zen beoefening erg belangrijk in mijn leven is… ‘Heb je geen vriendje hier?’, vroeg de man… ‘Nee, maar dat zou wel leuk zijn’, zei ik glimlachend…De man glimlachte mee gelukkig. Maar daarmee was het ijs niet gebroken…hij vroeg verder… ‘Ga je daar ook werken?’ ‘Ja’, zei ik en bedacht me het ogenblik daarna dat dat natuurlijk helemaal niet mag op een toeristenvisum…Ik stamelde daarna nog wat over soms wat moeten schoonmaken en eten klaarmaken omdat ik er ook gratis verblijf… en voelde het zweet behoorlijk opborrelen… Ik herinnerde me de brief die ik van Joshin, de ‘Vice Abbot’ van Upaya, had gekregen voor als ze moeilijk doen bij de douane… ‘Ik heb ook een brief,’ zei ik, ‘wilt u deze zien’? Dat wilde hij wel en las de brief terwijl hij van alles in zijn computer aan het intikken was…Ik denk dat hij de website van Upaya aan het checken was… De man zei uiteindelijk dat hij me voor deze keer binnen zou laten maar voor een volgende keer moest ik zeker een ander visum hebben… Volgens hem zou ik maar 1 keer per jaar de V.S. binnen kunnen gaan met een Esta… Wat haaks staat op info van andere residents uit Nederland… Maar goed ik bedankte hem hartelijk en vertelde hem dat deze periode dit jaar de laatste zou zijn.

Volgend jaar nog 1 keer is het plan en dan wil ik ook graag Jukai doen…Daarna moet ik toch helaas maar weer eens werk en woning gaan zoeken… Soms is die gedachte best wel even beangstigend en dan is de beoefening behulpzaam. Ik leef NU hier en het is nog lang niet volgend jaar juni :-) 

Sesshinzweet

Na een weekje acclimatiseren begon sesshin. Sesshin duurt hier 5 dagen waarbij we niet praten en veel mediteren. Ook hebben we speciale maaltijden tijdens sesshin: Orioki genaamd. De eerste dag was best wel heftig. Het was snikheet zo’n 40 graden en er was bedacht dat de airco in de zendo tijdens de sesshin uit zou blijven in verband met het kabaal was het produceert. Ook had ik 2 extra taken wat maakte dat ik voortdurend in samue moest lopen. Samue is een zenpak: lange broek met jasje met lange mouwen. Op zich is dat best te doen maar samen met de extra taken die ik had, maakte dit alles nog wat warmer. ’s Morgens had ik een nieuwe service positie: Jiko. Dat betekent dat je de houtskool en wierook aan moet steken en de Haku (houder van as, en wierook) op ooghoogte moet dragen/ vasthouden tijdens een ceremonie. Die eerste keer aansteken van het houtskool is best wel spannend…ik zag namelijk al twee keer eerder dat de houtskool bij iemand was ontploft…ik vind vuur sowieso een beetje eng en dan ook nog dat iedereen op dat moment je aanstaart omdat ze even niets te doen hebben… Maar goed allemaal heel leuk om te doen en bovendien is het een mooie opening van de dag. Niets ontploft tot nu toe gelukkig.

Tijdens Orioki was ik serveerster. Dat was geweldig om te doen! Op zich fysiek erg inspannend want je moet alle pannen met eten op ooghoogte dragen wat betekent dat je arm en rugspieren overuren draaien. Maar het was vooral geweldig om het eten synchroon en zo stil mogelijk met de andere serveerders binnen te dragen en de mensen te serveren. In sesshin vermijden we oogcontact en zijn er signalen afgesproken om mensen zonder woorden goed te kunnen bedienen. Het was muisstil in de zendo; met een af en toe hoorbare schraap van een lepel in de pan of het stromen van water in de kommetjes na. Heel bijzonder hoe ik als serveerster verbondenheid kon voelen bij bepaalde mensen. Zo ook bij 1 vrouw van middelbare leeftijd in de hoek. Ze had naast haar 2 mensen die niet op een kussentje konden zitten en dus op een stoel zaten met daarvoor een klaptafeltje. Ze was als het ware een beetje verscholen tussen de hoogtes naast haar. Ik voelde me op een of andere manier extra warm met haar verbonden. Toen de sesshin voorbij was zocht ze me aan tafel op en zei tegen me… ‘ik wil echt even bij je komen zitten want ik voelde me zo bijzonder met je verbonden als je me serveerde… Nou dat is nou ook toevallig zei ik, ik voelde exact hetzelfde!  In het gesprek erna werd het niet echt duidelijk wat dat gevoel nu had getriggert maar ik vond het een super ervaring om te merken dat je zonder elkaar te kennen of te spreken zo’n intieme band kan voelen en dat dan ook nog eens wederzijds blijkt te zijn geweest. 

Deze week is Roshi Joan Halifax jarig, ze wordt 75 jaar en dat wordt natuurlijk groots gevierd! Ik ben benieuwd wat dat weer voor avonturen oplevert :-)

Foto’s

15 Reacties

  1. Esther Ekkel:
    26 juli 2017
    Wauw Christel, wat een mooie belevenissen weer!
  2. Ellen:
    26 juli 2017
    Dank voor je mooie verhaal. Kijk uit naar die. Van het feest van Roshi Ook 25 jaar Upaja begreep ik.
    Inspirerende tijd gewenst x
  3. Fem:
    26 juli 2017
    Wat een prachtig verhaal weer lieve schat!!
    Maar nog mooier om jou gisteren te zien!!
    Dikke knuffel!!!!!
  4. Roely:
    26 juli 2017
    Wat weer leuk om wat van je te lezen,lieve Chris.. Zo mooi dat je je op je plek voelt daar,super! Dikke knuffel en liefs!❤️
  5. Steffie:
    26 juli 2017
    Fijn om allemaal te lezen Chris, ben benieuwd naar het volgende schrijven xxx
  6. Jeanne schouten:
    26 juli 2017
    Ik dacht al waar is ze, maar je was even terug en nu dus opnieuw terug. Leuk om te lezen dat je server was, ik was dat vorige week ook, toen ik een sesshin in de morvan had. Heel fijn om te doen. Kunnen we samen een keer skypen? Nieuwe ontwikkelingen.. Succes daar en tot horens, liefs, jeanne
  7. Christina Heitbrink:
    26 juli 2017
    Wat een bijzondere verhalen Christel. Geweldig dat het daar zo fijn hebt. Dikke kus Christina.xxx
  8. Christina Heitbrink:
    26 juli 2017
    Wat een bijzondere verhalen Christel. Geweldig dat het daar zo fijn hebt. Dikke kus Christina.xxx
  9. Stien:
    26 juli 2017
    Lieve Christel wat fijn dat je het zo naar de zin hebt en wat prachtig om je verslag te lezen!Heb het goed daar xxxx
  10. Irène Kaigetsu Bakker:
    28 juli 2017
    leuk weer, Christel!
    groet voor iedereen daar en alvast een feestelijke dag gewenst morgen
  11. Gina:
    3 augustus 2017
    Dag Christel. Wat goed dat je weer terug bent in Upaya. Geweldig om je verslag weer te lezen en te merken dat je het daar zo naar je zin hebt. Hartelijke groeten en ik kijk uit naar je volgende verslag.
  12. Anette:
    4 augustus 2017
    das was weer een mooi stukkie om te lezen , pas maar op als je de volgende keer weer op het vliegveld bent , straks staan daar horders vrijgezellen op je te wachten, plezierige tijd daar en ik kijk uit naar je volgende belevenissen
  13. Christel:
    7 augustus 2017
    Dankjulliewel voor de leuke reacties!! Inmiddels genoeg stof voor een nieuw verhaal maar ff weinig tijd...Roshi's verjaardag...maaltijd voor Pete's place... dat zijn al 2 cliffhangers... ;-)

    @Jeanne: skypen is lastig vanwege het tijdsverschil en mijn samutaken (ben klaar om 16.00 en dan is het bij jou 0.00.) Emailen is veel handiger is dit geval... [email protected]
  14. Marijke:
    12 augustus 2017
    Ha Christel, fijn dat je je weer zo goed voelt daar en erg leuk om je verhalen te lezen! Liefs, Koos en Marijke
  15. Jerry:
    15 augustus 2017
    Mooi Chris... Ik ga gauw verder lezen...