Onder de vlinderboom

Onder de vlinderboom, lach ik uit de grond van m’n hart om mijn worstelingen. Het maakt even niets meer uit… Het is niet belangrijk… Het is zelfs buitengewoon grappig, hoe druk ik me maak over hoe ik me verhoud naar anderen en mijn ideeën over hoe anderen mij zien. Wat een verademing! 

Het gebeurt op 1 van de zonnige middagen op de retraite G.R.A.C.E. in Cadzand. Genietend van de zon onder een prachtige knotwilg vol met af en aan vliegende Atalanta’s. Een kopje koffie erbij en belangrijker nog, een goed gesprek met 1 van de prachtige deelnemers aan de retraite. Nadat het heerlijke gesprek met het louterende gelach eindigde, bleef ik nog even alleen achter en ontdekte hoe boven onze hoofden de vlinders af en aan hadden gevlogen. Geen betere plek voor dit gesprek dan onder de vlinderboom, dacht ik. 

Deze eens kruipende, zichzelf vol vretende wezens hebben zich ontpopt tot prachtige, vliegende creaturen die tot de verbeelding spreken en me inspireren. Wikipedia vertelt me dat Atalanta’s trekvlinders zijn…Ze trekken over grote afstanden naar plekken waar ze zich niet blijvend kunnen vestigen. 

De Atalanta was altijd al mijn favoriete vlinder.

Al hadden we vroeger best veel meer vlinders.: Dagpauwogen, Vosjes, Citroentjes, Koolwitjes… Mijn opa had een hekel aan Koolwitjes…Ik herinner me nog goed hoe hij een Koolwitje uit de lucht klapte… het dwarrelde als een herfstblaadje naar beneden…dood. ‘Die rupsen vreten de planten kapot’, was zijn pleidooi…Ik begreep er niks van; dit was immers geen rups…het was een vlinder! Of blijft een vlinder altijd een rups maar dan met vleugels…? Wel grappig eigenlijk dat een dier na een transformatie een andere naam krijgt…is het dan een ander dier? 

En wat gebeurt er met mensen die transformeren? Wij krijgen er na een nacht slapen, een sesshin of lange tijd in een klooster niet ineens een paar vleugels…of 8 paar armen bij… Of tenminste dat heb ik nog nooit bij iemand gezien… Sommige mensen krijgen overigens wel dwangbuizen aan…daar zouden, besef ik me nu, best wel vleugels onder gevouwen kunnen zitten…maar dit terzijde. 

Mensen die transformeren krijgen wel een andere naam…Als je Jukai (ceremonie als je Boeddhist wordt) gaan doen bijvoorbeeld. Dan krijg je een Boeddhistische naam met een diepere betekenis. Maar eigenlijk zit in die naam meestal je uitdaging besloten. Je krijgt als het ware de vleugels al aangereikt in je naam nog voordat je ontpopt bent…

De naam helpt je bij de transformatie naar je ware zelf.

Grappig…een paar maanden geleden besloot ik om vanaf Januari 2017 tenminste 1 jaar op Zen reis te gaan. Alles opgeven (werk en huis) om te kunnen transformeren met behulp van Zen. Vanaf januari verblijf ik 3 maanden in een zen centrum in Santa Fe (Upaya) en daarna staat alles nog open en wil ik me laten leiden door wat er zich aandient…Vooral dat laatste ervaar ik als een grote uitdaging…  Vertrouwen… Steeds moet ik mijzelf terugfluiten om niet ook voor daarna iets te regelen…controle noem ik dat en dat staat m.i. haaks op vertrouwen. 

Ik voel me als een rups die nog voordat ie vlinder is, gaat trekken… Nu huur ik als ‘trekrups’ gewoon wat vleugels via United Airlines maar ik merk toch dat er ook nu al iets in mij aan het veranderen is. Ik zal door deze uitdaging wel ‘moeten’ vertrouwen op de voorzienigheid van het leven…immers alles is voortdurend in beweging en verandert… Wellicht is deze reis een beetje als een andere naam krijgen nog voordat je die naam hebt gerealiseerd… een soort van Jukai. 

En ik ben ook al vegetarisch geworden… maar dit terzijde . 

.

.