Verbaasd, teleurgesteld en blij tegelijk, Jukai!

Ook dit (geredigeerde) verhaal is een 'oudje' wat gepubliceerd werd in de nieuwsbrief van de ZenPeacemakers. Voor de volledigheid ook hier :-)

door Christel Kroezen

in ‘Een klein beetje scheef’ schreef Christel Kroezen in nieuwsbrief 47 over de voorbereiding op haar Jukai en met name over het naaien van haar Rakusu. Op 24 maart was het zover en deed ze Jukai bij Joan Halifax in Santa Fé.

Drie weken voor de ceremoniedatum was ik terug op Upaya voor mijn voorlopig laatste periode als resident. Heel Upaya gonsde van alle ‘geheime’ voorbereidingen voor Jukai.De residents speculeerden over eventuele Dharmanamen, er waren afgebakende ruimtes waarin er druk werd gekalligrafeerd, gestempeld en waar de inkt vooral langdurig gedroogd moest worden. Ik werd zelf op een etentje bij mensen thuis met de ogen dicht door een ruimte geloodst omdat men ook hier druk was met het kalligraferen van de Jukai-naamkaarten.

Ho

Mijn Dharmanaam, daar was ik vooral erg nieuwsgierig naar. Ik had een mooie verbondenheid gevoeld met Roshi Joan toen ze de namen aan het uitzoeken was. Ik was 3 maanden in Keiryuji geweest (een zentempel in de Pyreneeën). Op een dag voelde ik daar ineens een warm gevoel en zag het beeld van een glimlachende Roshi Joan: het duurde maar kort en ik had het wellicht vergeten als ik de volgende dag niet op Facebook had gelezen dat ze juist die dag met de Dharmanamen bezig was geweest. Ik bedacht me dat we niet veel persoonlijk contact hadden gehad, dus wat voor naam zou ze voor mij kiezen? Zo’n Dharmanaam is toch iets bijzonders. Het is toch een bezegeling van je geloften. Het herbergt je potentieel en is een gids op je spirituele pad. Tijdens een bonte avond op Upaya had ik eens een eigen liedje gezongen en Roshi genoot ervan, zoals ze liet blijken. Ik bedacht me dat er zeker Ho in mijn naam zou zitten, want Ho betekent ‘stem’ ( althans dat dacht ik…). Ik probeerde de mensen waarvan ik wist dat ze de namen al kenden uit te tent te lokken, wat deels lukte. Ik raakte er helemaal van overtuigd dat ‘Ho’ in mijn naam zou zitten.

De aanstaande Jukai-ceremonie veroorzaakte ook een spanning in de diepere lagen van mijn geest. Wat maakt dat we ons verbinden aan een religie, aan gedragsaanwijzingen, aan een leraar, aan een gemeenschap? Waarom heb ík dat nodig terwijl de Zentraining voor mij nu juist in het teken staat van de leegte en het loslaten van dat ‘Ikje’. Het gaat toch over het doorzien dat er niets is wat zich verbindt of dat er niets is waaraan je je verbindt, dat alles van hetzelfde spul is en dat alles al verbonden is. En het zijn juist de ideeën over hoe je zou moeten leven die een gevoel van afscheiding veroorzaken. Dus hoezo een Dharmanaam? Is dat niet weer een ander jasje terwijl het niet om de jas gaat?

TomTom

En toch zeg ik volmondig ja tegen Jukai! Juist omdat het voor mij een ingesleten patroon is mijzelf te verliezen in de afscheiding. Ik zit nog zo vaak in  een ‘vorm ’ vast maar een filosofie waarin ik me kan vinden betekent helaas niet dat ik er ook daadwerkelijk in opga. En dat ‘ikje’ dat zoveel wil en bestaansrecht ervaart, dat zou ik waarlijk los willen kunnen laten, zodat de ware Boeddhanatuur naar de voorgrond kan komen.

Het commitment dat ik maak door het ontvangen van de geloften en het toevlucht nemen in de Boeddha, Dharma en Sangha voelt als TomTom die ik geïnstalleerd krijg, een routeplanner om me te helpen het leven te leiden zonder al te veel lijden te veroorzaken, en hopelijk zelfs om wat lijden op te heffen.

Intensiteit

Het was een prachtige ceremonie en ontroerend ook. De groep van 29 jukai-kandidaten  begon om 9.30 uur in een kleine tempel met meditatie. Rond 11 uur werden we opgehaald door Roshi en naar de Zendo gebracht. Daar waren veel mensen samen gekomen om getuige te zijn. We zongen de Hartsutra als opening en Roshi deed een ritueel waarbij ze haar energie met ons deelde. Ook zong ze voor de Boeddha in ons, prachtig was dat! Daarna zeiden we de 16 geloften na en tot drie maal toe bevestigden we onze intentie tot toevluchtname in de Boeddha, Dharma en Sangha met ‘I will’. De intensiteit ervan drong door tot de binnenste kern van mijn lijf, dat was geweldig. We maakten veel volle buigingen als mooie uitingen van dankbaarheid, nederigheid en bescheidenheid.

In groepjes werden we naar voren geroepen om onze Dharmanaam, de lineage en onze Rakusu overhandigd te krijgen. Het was een bijzonder moment. Nog nooit had ik Roshi zo dichtbij in de ogen gezien, ik hoorde haar mijn Dharmanaam zeggen: ‘Kaho’, ‘Ho’ dacht ik, zie je wel, ik wist het! Maar toen gaf ze de Engelse vertaling ervan: Flower Peak, Bloemtop. Ik was even verbaasd, teleurgesteld en tegelijk blij. Raar toch hoe verwachting werkt en geweldig hoe mijn ‘wetenschap’ waar en niet waar bleek!

Bloemtop

Wat een prachtige naam en ook zo krachtig in transformatieve zin. Het was niet alleen een leerschool voor me in die eerste seconden nadat ik de naam kreeg, maar ook daarna. Want natuurlijk gaan de associaties als een mallemolen  door mijn hoofd en mijn toch snel negatieve bril zag dat de naam vanaf nu dus een weg heuvelafwaarts inhield. Want als het nu de top is dan is verwelking het volgende stadium. Maar het mooie inzicht volgde: de naam is voor altijd. Dus op elk moment, ook als ik 80 ben en mijn lijf het niet meer doet, heet ik Kaho, Bloemtop. Dit inzicht leert me om op dit ene moment, nú, in volle bloei te staan!

Ik ben zo dankbaar voor deze wonderschone ervaring, transmissie en commitment. Dank aan alle mensen op mijn pad, mijn leraren, dierbaren, Boeddha, Dharma Sangha, Upaya, de residents en Roshi Joan Halifax!