Het stille ongemak als leermeester
25 maart 2016 - Arnhem, Nederland
Het regent als ik naar de plaats van bestemming fiets. Een minuut voor de afgesproken tijd parkeer ik mijn fiets in de stalling op de afgesproken plek. Ze zou me komen ophalen dus ik wacht tot ze komt... Er komt rook uit de schoorsteen van de woonboot maar daar moet ik niet zijn... ik moet in het tuinhuisje zijn...is er ergens een bel? Een goede zenleerling zou geduldig wachten... maar dit is geen Zen, ik niet een geduldige zenleerling en bovendien regent het... Ik besluit om zachtjes op het raam te kloppen om mijn aanwezigheid kenbaar te maken. De schuifdeur gaat gelukkig open en ik mag de kleine, warme ruimte met het grote matras binnen komen. We geven elkaar een hand en zeggen onze naam...Daarna is het stil en ik word me bewust van de rustgevende muziek op de achtergrond.
Best wel spannend...
Het is best onwennig want ik heb geen idee en vind het erg spannend...dat had ik ook al gemaild... Ze zou me op m’n gemak kunnen stellen door me tenminste uit te leggen wat de bedoeling is, denk ik oordelend maar ze blijft verder zwijgen... Ik kan me inhouden om niet zelf de woordenloze spanning te breken. De stilte en het ongemak is wat het is en dat is eigenlijk ook ok, besef ik me.
Ze gaat aan een kleine tafel zitten en schenkt 2 kopjes thee in. Ik ga ook maar zitten en we beginnen te drinken... ineens denk ik:...als er maar geen drugs of iets in de thee zit... Weet ik veel wat voor ceremonieel bij Tantra hoort...Toch voel ik genoeg ruimte om ook deze gedachte voorbij te laten gaan en zwijgend door te drinken. In het woordenloze merk ik dat ik haar ga spiegelen... in de hoop niets fout te doen... maar als ze haar kopje neerzet, besluit ik toch rustig door te drinken...dat is vast ok...toch?
Actie en reactie
Mooi hoe deze situatie een duidelijke NU causaliteit (oorzaak en gevolg uit verleden voltrekt zich in gedrag binnen het huidige moment) met zich mee brengt... Mijn gedachten zijn (net als in vele andere onzekere situaties) duidelijk angstig en oordelend maar ik merk ook het vermogen om de gedachten niet verder te volgen of ernaar te handelen.
Wanneer ze de conversatie start, vind ik belangrijk dat ik niet te bleu, te zelfverzekerd, te onzeker, te onwetend etc. over kom en merk ik dat ik al vertellend toch ook woorden maak wat bij deze gedachtenstroom hoort. Het is alsof ik wanneer ik moet spreken minder ruimte voel tussen mijn gedachten en de handelingen (tekst) die ik geef waardoor ik ook dingen zeg wat die kleuring in zich heeft. De stilte lijkt daarmee een heiligheid te bevatten die me in staat stelt om me te de-identificeren van mijn gedachten.
Ze geeft aan dat alle reactie voorkomen dient te worden en dat alleen actie vanuit wat zich aandient juist is: intentie. Hoe meer je reactie voorkomt hoe vaker het juiste zich zal aandienen omdat het pad van de reactie langzaam vervaagt.
Aanraking
Dan is het tijd om de kleren uit te doen. Ik in deze ruimte en zij trekt zich even in een andere ruimte terug om daarna ook volledig ontkleed terug te keren. De ongemakkelijkheid van het naakt duurt maar even... de stilte maakt ook dat gemakkelijker. Tijdens de massage probeer ik opnieuw te verstaan wat te doen. Het is bijzonder om te merken dat ik dezelfde soort gedachten herken en ook weer los kan laten. Het is prettig ook om daarin geholpen te worden door deze geleide meditatie van aanraking en daarmee acceptatie. Het prettigst vind ik dat er behalve de handen ook contact is tussen de lichamen. Soms niet intentioneel en soms wellicht wel intentioneel. Het maakt dat ik er langzaam meer in z’n geheel bij kan zijn. Tegen het einde raakt ze me ook dieper aan wanneer ze mijn hoofd tussen haar handen houdt en ze me een kus op mijn voorhoofd geeft.
Nadat we weer zijn aangekleed en ik me weer ongmakkelijk voel omdat ik niet weet wat ik moet doen...nu meteen weggaan of... schenkt ze 2 kopjes thee in. Ik ga maar weer zitten en zeg erbij dat ik niet zo goed weet wat de bedoeling is.
We drinken thee, zegt ze.