Resistance is futile…

‘…We are BORG, prepare to be assimilated…’

Is een monotoon uitgesproken zin uit Star Trek waarbij de kubus vormige UFO van de entiteit ‘Borg’ een sterrenschip van keuze overmeestert en de levende wezens in dat sterrenschip op effectieve wijze tot Borg assimileren ’…Resistance is futile…’ Na dat assimileren is er niets meer van een eigen ik achtergebleven in het nog in leven zijnde wezen wat daarmee deel is geworden van het collectief: Borg. 

existentiële angst

Eigenlijk vond ik de Borg altijd al het aller engste buitenaardse wezen wat je zou kunnen tegen komen… (jajaja ik weet het…kan niet sowieso..maar toch!) Op zich niet qua uiterlijk of snelle oorlogs skills maar wel om die parasitaire manier van gebruik maken van een levend wezen. Dat je eigen identiteit ontnomen zou worden en je willoos zou zijn…waardoor je geleid door iets of iemand anders kon worden… brrrr scary! Prachtig hoe zo’n science fiction serie inspeelt op existentiële angsten van mensen. Want zijn we allemaal niet bang om bestuurd te worden door iets anders dan onze vrije wil? Doodsbang voor brainwashing of onszelf te verliezen…toch? Maar wat is dat dan… brainwashing? En zit er wel iets als een zelf aan het stuur? Een soort van ‘mini-me’ in mijn hoofd achter een autostuurtje?

de schepper

Afgelopen week woonde ik een lezing bij van Zenleraar: Brad Warner. Hij sprak op een studentikoze, informele manier en noemde terloops dat het ik eigenlijk iets is wat ons in staat stelt om de dingen te doen die we doen. Niets meer en niets minder. Dat wij er zelf zo veel waarde aan hechten lijkt een bijkomstigheid die we moeten leren doorzien. Tenminste zo heb ik het begrepen. Ik zoek al een tijdje naar wie dat zelf of ik idee is; dus heb aan zijn lippen gehangen. Voortdurend wilde ik de vraag stellen: wie of wat dat ‘ik idee’ maakt… Want de boeddhistische visie dat we 1 zijn en er niet zoiets is als een afgescheiden zelf, dat had ik al ‘begrepen’. In mijn optiek moest er dus iets zijn als een schepper van het idee van een ik… en daarmee dus toch ergens een eigen identiteit of tenminste schepper zijn. 

Tegelijkertijd heb ik die vraag niet gesteld omdat ik telkens weer uitkwam op die kerntaak van dat ik… en me langzamerhand besefte dat die ‘(mini-)me’ de ‘(mini-)me’ schept en het in die vicieuze cirkel houdt. Dus wie zit er in dat kleine deeltje aan het stuur? De illusionaire mini-me! En wat een pietepeuterig klein stukje is dat wel niet in het geheel… Me dit realiserend voel ik meer de onmetelijke ruimte los van die scheppende, vernauwende ideeen. Is er uberhaupt wel een schepper? Brad gaf (ook weer terloops) aan, in een wetenschappelijk onderzoek te hebben gelezen dat: als er lang genoeg niets is er ineens iets kan ontstaan…

overgave

Dat Borg verhaal wordt dan eigenlijk een mooie filosofisch en symbolische vertaling van een boeddhistische transformatie… Doodeng is het…het verliezen van je eigen ideeen van wie je bent of bestuurd… En tegelijkertijd bevrijdend omdat het de ruimte schept voor het voelen van de verbinding met de onmetelijk grote werkelijkheid die er is… wat vraagt om overgave want 'geassimileerd' waren we al.

Resistance is futile… :-)

.

.

.