Making the band :-)

Vorige week hadden we 4 persoonlijke beoefening dagen (vrij dus…) Dit omdat we de de week ervoor door hadden gewerkt en de 2 dagen die we normaal krijgen als het ware opspaarden. Het was een heftige periode waarin we veel en lang moesten werken. Maar ook een heel erg mooie omdat we een aantal bijzondere ceremonies hadden: Tokudo (ceremonie om priester te worden), Jukai (de ceremonie om boeddhist te worden) en er studeerden een flink aantal mensen af als Boeddhistisch pastor. 

Band of Joy

Ik hoorde gedurende de werkbijeenkomst dat ik in de ‘band of joy’ zou zitten en was er verrast over…ze hadden me niks gevraagd en ook had ik geen auditie gedaan of zoiets…Hoe wisten ze nou dat ik muziek kan maken? Ik had mij namelijk voorgenomen om mij niet als muzikant te profileren omdat ik geen gedoe wilde…geen stress om te moeten performen en geen mensen die je alleen maar aardig vinden omdat ze je stem mooi vinden ofzo… Nou ja ik had er een bubbel omheen gemaakt en had bedacht dat ik er niets mee zou doen in deze periode… Toch werd ik gekozen in de ‘band of joy’…tjah wil ik dat dan wel? The band of joy…! Dat was wel een veelbelovende naam…ik fantaseerde over een popband waarin ik bas zou gaan spelen of zou gaan zingen…maar wanneer zouden we oefenen? Iemand zei tegen me er niet teveel van voor te stellen want zo joyful word er niet bij gekeken… De band zou namelijk optreden tijdens de processie van en naar de tempel… Mijn idee van een met boxen versterkte band maakte plaats voor een drumband maar dat zou ook geweldig zijn…zeker als er wat ritmische mensen bij zouden zitten…een soort van Braziliaanse percussieband… 

Diezelfde middag gingen we oefenen en daar kreeg ik mijn instrument… de claves als het een Braziliaanse percussie band zou zijn maar deze claves hadden niet de uitgeslepen klankversterkers…nee dit waren gewone houten kleppers…. Ik mocht 1 keer in de 16 seconden een ‘klep' doen. Duhhhs…Dan zouden we er zeker wel joyful bij dansen…toch?

Mijn ideeen en danspogingen tot meer joy in the band werd niet echt warm ontvangen... dus gingen we maar serieus oefenen…mijn ‘klep’ moest na de ‘ping’ van de tweede inkin (ceremonieel instrument) en na mij was de beurt aan de trom… dus: ping (hoog)…ping (laag)…klep…bom… en dan weer opnieuw…Niet zo moeilijk hoewel de trom toch een vertragingselement invoerde… gelukkig was de drummer een repetitie invaller…

Tokudo

De Tokudo ceremonie was nog wel het meest indrukwekkend.  We moesten als band wachten in het huis van Roshi Joan en daar waren ook de 2 mannen die priester zouden worden. Ze waren aan het mediteren in witte gewaden. Ook waren sensei Alan Senauke (Zenleraar Berkley Zencentre die op dat moment binnen Upaya lesgaf) en Dolpo Tulku Rimpoche (Tibetaanse leraar) in het huis aan het wachten. Roshi keurde onze looks en ik moest m’n haar aanpassen…het zag er wat te wild uit…Gelukkig was het erg vet (want ik had al een paar dagen geen tijd gehad om mn haren te wassen) dus een aan mn hoofdhuid plakkende scheiding, was zo gefixt…gelukkig want het zou toch wel heel sneu zijn als ik uit de band gekickt zou worden… 

We liepen in processie, met de band al spelend vooraan, naar de tempel, waar de mensen die slaagden voor hun boeddhistisch pastor examen aan het mediteren waren. De 2 bijna priesters in de witte gewaden liepen achteraan…ze zagen er zo kwetsbaar uit, zo helemaal in het wit en het gezicht zo puur door de urenlange meditatie…alsof ze naakt waren. 

We moesten allemaal wachten tot de leraren iedereen uit de tempel haalden en zich aansloten bij de processie. Daarna liepen we in processie naar de zendo waar de ceremonie begon. Het mooiste moment vond ik dat de bijna priesters hun eed aflegden en hun pij kregen aangereikt, waarna hun laatste haar werd afgeschoren en ze door 2 andere priesters werden aangekleed. Over de sneeuwwitte gewaden kregen ze hun zwarte priesters-pij omgeknoopt. Ontroerend mooi om daar getuige van te zijn.

Jukai

De week erna was het Jukai en ook dat was prachtig. Binnen Upaya traditie vergt dit veel voorbereiding…zo maken de kandidaten zelf hun Raksu (soort stoffen slab) en andere creatieve uitingen van hun eigen lineage (je boeddha familie van de traditie waarin je boeddhist wordt) en de 16 richtlijnen die horen bij de boeddhistische levenswijze. Veel residents waren er de dagen ervoor nog hard mee aan het werk geweest. Het was heel mooi om te zien hoeveel aandacht iedereen had besteed aan datgene wat ze willen uitdragen…letterlijk en figuurlijk. Tijdens deze ceremonie mocht ik weer de kleppers bespelen en dit keer had ik nog meer aandacht aan mijn uiterlijk besteed: ik had mooie samue (zenkleding) gevonden en mijn haar had ik met gel keurig in een gladde scheiding gestreken…En ze zag dat het goed was.

Even weg

De 4 persoonlijke practice dagen waren na alle ceremonies, lezingen en bergen afwas zeer welkom en ik kon samen met een andere resident zelfs een paar dagen kamperen! Heerlijk was dat. De nachten waren nog wat koud maar met 2 slaapzakken en 2 dekens zeker heel goed te doen. Fantastisch deze omgeving! Ik zat in natuurlijke heet water bronnen in Ojo Caliente en in een collega Rinzai Zencentrum bij Jemez Springs. Ik zag de waterval van Jemez Falls, reed langs de deeltjes versneller in Los Alamos, liep over de brug van de Rio Grande, bekeek 'Earthships' in Taos (ja die plaats van het eerste verhaal) en daartussen in prachtige wandelingen in de stille, pure, ongerepte natuur van New Mexico. Echt geweldig mooi en een heerlijke verademing…even weg.

Tjah even weg… Op 1 april ga ik weer even weg hier voor 3 maanden om ergen in juli weer terug te komen. Dat moet omdat je maar 90 dagen in de V.S. mag verblijven vanwege het toeristen visum. Er wordt geadviseerd om ook weer 90 dagen weg te zijn om de kans te verkleinen dat je de toegang tot de V.S. wordt geweigerd. Dat gebeurt nogal eens en dat is natuurlijk zonde van je plannen en je ticket. Ik vind het niet vervelend om te vertrekken maar had graag langer gebleven. Ik heb het idee dat ik nu echt ben geland en kan werken aan de dingen wat ik wil leren. De eerste verliefdheid is een beetje weg geebt en dat betekent dat ik beter kan oefenen in de praktijk. Maar ja nu ga ik alweer weg en ook dat is beoefening. Het maakt natuurlijk niet uit waar ik ben dus de uitdaging is nu om de komende periode in Nederland net zo bewust bezig te zijn met de beoefening als hier.