Leren van mijn weerstand in Plum Village

I have arrived, I am home

Staat op de Plum Village tempel geschreven en niet alleen in het Engels maar ook in het Duits, het Vietnamees en aan de andere kant staat er vast nog een taal... Frans denk ik zo... We zijn per slot van rekening in Frankrijk, de Dourdogne nog wel! Na een rit van 1300 kilometer en 2 overnachtingen voel ik me ijzersterk. I did it! Voor het eerst heb ik mijn auto zelf zo ver gereden en dan ook nog alleen op een onbekende camping geslapen: mijn angsten overwonnen! Met een koevoet in de tent..dat dan weer wel...

Tjah thuis komen...dat wil ik ook wel...sterker nog dat is mijnsinziens verlichting... Ik heb me ingeschreven voor 3 weken op deze familie retraite in de leer van zenmeester Thai, zoals ze Thich Nhat Hanh hier liefdevol noemen en ben van plan om mijzelf eens flink tegen te komen in die 3 weken en dan misschien dan toch: verlicht te raken... Thuis te komen... Ok wel samen met nog zo’n 800 tot 1000 mannen, vrouwen en kinderen verspreidt over 4 locaties...maar goed hoe meer hoe beter! Hamlet noemen ze zo’n locatie. Ik ben de komende 3 weken in ‘New Hamlet’ waar de vrouwen, enkele gezinnen en de nonnen verblijven. ‘To be or not to be, that’s the question...’

Relaxed

We beginnen dezelfde avond nog met ‘deep relaxation’. Ik zit al in mijn Zen meditatie houding maar merk dat er verwacht wordt dat we gaan liggen... Een zachte, zangerige stem brengt ons in het Engels met Aziatische tongval plus een Franse vertaling daarvan terug naar ons lichaam. Na een klein kwartiertje hoor ik hier en daar al wat gesnurk en na afloop, blijft er zelfs iemand 'deep relaxed' liggen.

Benieuwd bekijk ik het dagschema... we doen 1 keer per dag 1 periode Zazen wat het begin van de dag inluidt... Verder 2 loopmeditatie sessies, een mindful werken sessie en 3 keer per dag mindful eten in stilte... Verder is er bijna dagelijks ‘dharmasharing’ (het delen van zieleroerselen met je op taal geselecteerde, 'familie') en een ‘Dharma talk’ van 2,5 uur en (daarvoor rijden we 3 keer naar een andere Hamlet: bussen zijn geregeld.)

Verder ook 1 ‘lazy day’ waarin er alleen in de avond een programma is en de vrijdag is ‘departure day’... ook geen dagprogramma... Zucht…lazyday…alsof dat met dit programma nodig is...

Als ik dan de volgende ochtend om half 7 op mn kussentje zit en mijn adem begin te tellen, gaat er na een minuut ineens een bel en zegt de stem: breathing in I feel the air... breathing out I smile... air... smile... Geleide meditatie...ook dat nog!

Heimwee

Ook wordt er veel gezongen... voor alle activiteiten zingen of de nonnen of er wordt verwacht dat wij zingen...de meeste mensen lijken de liedjes uit hun hoofd te kennen... Het zijn griezelige liedjes over hoe ik een zaadje, een boom, bloem of de oceaan ben, die ze tot overmaat van ramp ook nog uitbeelden. Dit geheel brengt me terug naar de kleuterschool waar ik dit heel graag deed. Zeker als het liedje: in de Maneschijn bij het deel van: dikke, dikke, dikke, tante Kee aankwam... Maar hier geen dikke tante Kee...nee only love and smile... brrrr rillingen over mijn hele lijf.

Ik denk met heimwee aan Nederland...ik kan nu vast nog instromen bij de zomersesshin van zen.nl... Iets in mij zegt dat ik gewoon moet blijven en ja moet zeggen tegen dit alles. Het zijn maar verwachtingen die ik gewoon kan loslaten... Probeer er gewoon van te genieten en zie het maar als vakantie zeg ik tegen mijzelf.

Ik besluit mijn eigen meditatieritme aan te houden en de dag te beginnen en te eindigen met Zazen op het weiland bij de tent. Ook pak ik zo af en toe een korte meditatie in de Buddha Hal terwijl er weer even tijd voor mijzelf is. Het voor mezelf mediteren blijkt erg fijn en levert me heerlijke momenten en een prachtige ontmoeting met 2 verbaasde reeën op. Mediteren in de natuur is heerlijk zeker als ik echt even helemaal kan loslaten.

Loslaten

Dat loslaten ging steeds beter... Opvallend was dat ik me steeds beter thuis voelde in de mindfulness. De loopmeditatie met de gigantische groep na de Dharma talk veranderde van een irritant, te zacht lopende, onvoldoende ruimte gevende, egomassa naar een organische, energie stroom waar ik deel van was. De Dharma talks leken steeds vaker precies aan te sluiten bij vragen die ik had en gaven me het gevoel dat ik vertrouwen kon hebben in het leven en dat antwoorden komen wanneer het antwoord gehoord kan worden... Alles is er al de omstandigheden moeten alleen even optimaal zijn... zoals een lucifer en het doosje wat alleen de wrijving nodig heeft om vuur te doen ontstaan.

Zo hoorde ik voor het eerst echt hoe er geen geboorte is en geen dood...en besefte ik me dat ik het lijk van mijn vader nog steeds aan het meeslepen ben...terwijl dat dus helemaal niet hoeft net zo min als dat angst nodig is. Het liedje over hoe ik de boom en de oceaan ben kon ik daarna zonder schroom meezingen...de bewegingen erbij liet ik overigens nog wel voorbijgaan...

5 aandachtsoefeningen

Wat voor mij ook een groot leerpunt bleek was het omgaan met de 5 aandachtsoefeningen. De 5 aandachtsoefeningen is de vertaling van de 4 edele waarheden en het achtvoudige pad. De weg naar het opheffen van het lijden en verlichting. Thich Nhat Hanh heeft deze vertaling op basis van zijn ervaringen als Zenleraar voor de Leken gemaakt. Je kunt deze aandachtsoefeningen aannemen en er proberen naar te leven. Dit aannemen gebeurd in een feestelijke ceremonie waar je ook een Dharma naam krijgt en een certificaat van je commitment aan de oefening.

Mijn eerste gevoel op deze aandachtsoefeningen was: wat ontzettend betuttelend! Het feit dat het zo gedetailleerd was uitgeschreven maakte dat ik met name de onvrijheid erin voelde. Zo zou je alleen seks mogen hebben met iemand die je aan je familie en vrienden zou kunnen voorstellen... En ook alcohol drinken of slechte dingen tot je nemen daar zou je ook afstand van moeten doen. Dit strenge vond ik passen bij oude christelijke opvattingen en botste meteen tegen mijn wens tot in volle vrijheid kunnen leven op. Wat weet een monnik nou van seks... Mijn grote weerstand en reactie op deze aandachtsoefeningen vond ik aan de andere kant wel heel erg interessant en besloot er dieper op in te gaan met mijzelf... Wellicht moet ik ze dan juist aan nemen dacht ik bij mijzelf...ik zou er veel van kunnen leren.

Maar in de tweede week echter wist ik het zeker...No way dat ik die 5 aandachtsoefeningen aan zou nemen... ik zou alleen maar falen hierin. Als je iets aanneemt moet dat met heel mijn hart en ziel en moet ik het ook kunnen. Het zien als een oefening vond ik slap en makkelijk. Je doet iets helemaal of niet was mijn mening... Ik kreeg een heel verdrietig gevoel met voortdurende gedachten dat ik niet goed genoeg was...

In de derde week was het wel of niet aannemen van de 5 aandachtsoefeningen dus geen issue meer...immers ik had besloten dat ik er niet aan toe was. Maar in die laatste week gebeurde er iets ik voelde me een stuk vrijer om te doen wat goed voelde en toen ik na een lekker relaxte middag zat te wachten op mijn ‘familie’ voor dharmasharing en de laatste 1,5 pagina van een hoofdstuk las uit het boek ‘Zen en de kunst van het motoronderhoud’, las ik een stuk wat precies aangaf wat ik deed.

Niet daar maar hier

Ik las over hoe de hoofdpersoon met zijn zoon een berg beklimt en de zoon die het beklimmen meer ziet als een doel wat hij moet halen. Hij is snel moe en loopt chagrijnig rond op die berg omdat hij te hard loopt om zo snel mogelijk op de top te zijn. De hoofdpersoon geeft aan dat zijn zoon zijn ego de berg laat beklimmen terwijl hij de berg zou moeten zijn: het tempo lopen wat de berg van hem vraagt en te genieten van de uitzichten. Want zo, schrijft hij verder, geniet hij niet van wat er hier is omdat hij daar op de top wil zijn...maar als hij daar is zal daar hier zijn geworden en wil hij opnieuw ergens anders zijn. Dit gaat volledig over mij dacht ik... En daarop las ik de laatste zin van het hoofdstuk: En dit is nu het probleem van Chris. Nou zeg...en ik moest hardop lachen! Wat een wereld is dit, prachtig hoe alles in elkaar past en er steeds antwoord komt!

Ik keek op van mijn boek en zag eindelijk iemand van mijn ‘familie’ lopen, er bleek dat er een bijeenkomst over ervaringen van de 5 aandachtsoefeningen was...ik had me vergist. Ik liep mee en kreeg de prachtigste persoonlijke verhalen te horen en toen wist ik het: ik mag gewoon mijn eigen tempo in het leven lopen en die aandachtsoefeningen helpen me in de richting: het is niet een doel op zich... en ik besloot ze aan te nemen. Mild zijn voor de anderen en voor mijzelf in volledige aandacht voor wat er zich voordoet.

Wijze, prachtige lessen op een volledig onverwachte manier. Om thuis te komen moet je ook willen thuis komen..niet daar maar hier :-)