De diamanthandelaar (een terugblik nav de Diamantsutra)

In de afgelopen sesshins behandelden we de Diamantsutra. Een sutra die de Boeddha aan zijn leerling Subutthi vertelde... Velen die deze sutra toen hoorden bereikten daarop de verlichting. Ik bereikte deze sesshin geen verlichting maar nam mee dat iets niet is wat ik denk dat het is maar dat we het alleen maar zo noemen... Ik leerde mijzelf stapje voor stapje beter kennen en dit keer zag ik meer schaduwkanten van mijzelf dan ooit... Mara noemden we haar... heel confronterend. Ik leerde dat ik vooral van mijzelf en anderen mag houden. Thuisgekomen dacht ik over de diamant en ik herinnerde me de ontmoeting met mijn eerste diamanthandelaar.

Een jaar of 10 geleden ontmoette ik hem, het was op een koude, winderige straathoek in Oslo Noorwegen. Ik stond daar sinds 8 dagen, elke dag van 8 tot 6 tot de winkels zouden sluiten en we op zoek gingen naar een gratis maaltijd. Ik was in training om ontwikkelingswerk te gaan doen in Afrika. Met zelfgemaakte magazines over het werk, stevig tussen mijn handschoenen geklemd en de zakken zwaar van de Noorse kronen, bestemd voor de reis en het project, sprak ik glimlachend de voorbijgangers aan. ‘Hi I’m from Holland...’ Het was een goede openingszin: Noren houden van Hollanders, komt door het schaatsen... Maar op die 8e dag ging het toch niet zo lekker... de mensen leken allemaal haast te hebben... Mijn glimlach, de openingszin, het raakte maar weinig mensen...wellicht was mijn glimlach wel net zo versteend als mijn gestel.

De diamanthandelaar echter onderbrak zijn snelle tred voor een vliegensvlug praatje. Hij wilde wel een magazine van me kopen en betaalde precies wat ik ervoor vroeg; 70 kronen. Gehaast liep hij weer door om een uur later terug te komen. Een stuk minder gehaast. Hij vertelde me dat hij erg gelovig was, heel veel had met Afrika en graag iets voor het continent, wat hem zoveel had gegeven, terug wilde doen. Hij gaf aan dat Jezus je geeft wat je op je pad nodig hebt. Daarop vroeg hij mij hem na te zeggen... Hij deed het voor, nam een teug lucht, ging er goed voor staan, spreidde zijn armen en riep luid:’

I LOVE YOU JESUS CHRIST, HALLELUJAH!’

Nu ben ik gelovig opgevoed maar had het geloof al heel wat jaren achter me gelaten. Deze man is geloofswaanzinnig dacht ik...denkt hij echt dat ik dit zomaar ga roepen? Hier op straat...? Maar de diamanthandelaar drong aan, hij zei: ‘als je dit zegt zal het je goede dingen brengen...’ Ik dacht erover en zei hem dat ik niet geloofde, dit roepen zou hypocriet zijn... het maakte hem niets uit... Wat maakt het ook uit dacht ik... het zijn maar woorden... Ik nam een teug lucht, spreidde mijn armen en riep luid en duidelijk: ‘I LOVE YOU JESUS CHRIST, HALLELUJAH!’

De diamanthandelaar glimlachte en zei: volg me...
Schoorvoetend liep ik achter hem aan, een chique hotel in waar we in een soort winkeltje kwamen... ‘wat wil je?’, vroeg hij... ‘je mag alles hebben...’ Ik aarzelde maar had wel zin in iets warms...’doe maar een kopje koffie’, zei ik... De diamanthandelaar vroeg door: ik kon veel meer vragen... ik koos er een chocolade muffin bij. Hij nam ook een koffie en wenkte me mee, verder het gebouw in... We gingen zitten in een soort lobby waar het overal blonk van goud en marmer... Ik werd me erg bewust van mijn uiterlijk met mijn grauwe, ooit witte, winterjas, de niet meer zo welriekende trui, de ‘straat’ schoenen en mijn verwaaide haar... Doodsbang om ergens een vlek op te maken dronk ik met 1 hand voorzichtig de koffie en drappeerde ik mijn andere hand krampachtig rond de muffin om het zowel vast te kunnen houden als alle stukjes die bij het happen loskwamen, meteen op te kunnen vangen... ‘We wachten op mijn vrienden’, zei hij...

Ik werd nerveus, waar was ik mee bezig... ik zat met een wild vreemde in een lobby van een hotel, te wachten op zijn vrienden... is een diamanthandelaar wel te vertrouwen? En wat voor vrienden zijn dat dan wel... Ideeen over grote, blonde, vikingachtige maffia bazen kwamen in mijn hoofd...straks loodsen ze me de lift in en dan kweetniewat...

Ik nam me voor mijn koffie snel op te drinken, beleefd te bedanken en beslist de kou weer in te duiken...

Maar daar kwamen de vrienden binnen: 2 grote, blonde, goed uitziende, mannen in soepel vallende pakken. De diamanthandelaar stelde me aan ze voor en daarop bladerden ze geintresseerd in onze zelfgemaakte magazines... ‘I give you 100 dollar for this’, zei de Viking...’is that ok?’ Ik stond perplex en stamelde: ‘...Then you can have two...’

Niet lang daarna, stond ik weer buiten met een warm hart en honderd dollar in mijn hand... I love you Jezus Christ... I love you Diamanthandelaar... I love you Viking... I love you... ik hou van mij... ik hou van jullie!