Verantwoordelijkheid

Verantwoordelijkheid

Of responsibility in het engels. Een mooier woord in het engels vind ik…het woord is opgebouwd uit respons: antwoord en ability: het vermogen. Dus het vermogen tot antwoord te kunnen geven op een vraag wat al dan niet uitgesproken is. Het nederlandse verantwoordelijkheid woord kent m.i. alleen het antwoord element erin… een ver- antwoord maar niet het vermogen tot antwoorden. Ik denk dat het erg belangrijk is om het vermogen tot antwoorden er wel in te betrekken…Hoe vaak voelen we ons verantwoordelijk voor iets waartoe je niet een vermogen hebt om er iets in te betekenen… echt antwoord te kunnen geven op de onderliggende vraag met frustratie als gevolg… Of hoe vaak bedenken we ons een onderliggende vraag en maken we onszelf verantwoordelijk tot het beantwoorden van die vraag terwijl de vraag eigenlijk niet bestaat… Dat noem ik dan over-verantwoordelijk…

Chant leader

Nou ja deze gedachten komen op in de laatste anderhalve week die me rest in Upaya. De afgelopen periode heb ik veel verantwoordelijkheid gekregen. Zo werd ik hoofd huishouden en chant-leader. Beide behoorlijk verantwoordelijke taken en zeker chantleader zijn gaf me in de eerste week veel stress. Ik had tijdens een open mic avond een liedje van mijzelf ten gehore gebracht en prompt werd ik gevraagd om chant-leader (voorzanger) te worden. Nu had ik dat tijdens sesshins in nederland wel eens vaker gedaan maar hier moet het allemaal met een microfoon en het was ook een stuk ingewikkelder. Veel solo zingen en aardige lappen achter elkaar chanten zodat mijn adem ergens in mijn nek zit…

De eerste week kwam er van mediteren dus weinig meer als ik wist dat ik moest gaan zingen…Het eerste kwartier ging nog maar dan kwamen de stressgedachten… ‘Hoe gaat de tekst ook al weer? oh ja:… Vast is the robe of liberation…oh oh wat komt daarna?…opnieuw dan maar… Oh jee zie ik de Jikido wel? Als ie buigt dan moet ik m’n microfoon aanzetten…Adem in adem uit…dan ben je maar te laat…1…2…Vast is the robe….’ 

Vreselijk… duidelijk niet het vermogen tot het antwoorden op de vraag…in de geest althans want natuurlijk ging het goed en natuurlijk kende ik de tekst… voldoende ervaring en capaciteit om het goed te doen…waarvoor dan toch die angst? En wanneer kan je spreken van het vermogen hebben tot het kunnen beantwoorden van de vraag? Als je over de capaciteiten beschikt? Als je voldoende zelfvertrouwen hebt in deze capaciteiten? Als je voldoende gefaciliteerd bent (intern/extern) om je antwoord over te brengen? Als je je niet door je eigen angsten van je stuk laat brengen?

Gate of sweet nectar

Of is het nederlandse woord toch een mooier woord…dat het alleen gaat om het antwoord geven en niet om het vermogen…dat dat er eigenlijk niet toe doet…Dat het gaat over showing up…er staan ook al heb je nog geen idee of misschien niet eens de gevraagde capaciteit…Hoewel…dat zou ook een zooitje worden als de voorzanger geen toon zou kunnen houden of niet zou kunnen lezen… Het doet me denken aan de ‘Gate of sweet nectar’ ceremonie. Het is een prachtige ceremonie die gaat over het voeden van de hongerige geesten. De hongerige geesten zijn creaturen die metafoor staan voor ons mensen/ onze geest die zo vaak niet te verzadigen is…De creaturen hebben een pieterpeuterig klein mondje en een heel lange nek waar dus maar heel weinig eten doorheen kan…tegelijkertijd hebben ze een heel grote buik die veel eten nodig heeft… Het is dus duidelijk dat ze altijd hongerig zijn en veel lijden. In de ‘Gate of sweet nectar’ ceremonie offeren we voedsel en wordt er gezongen en gechant en zelfs even gedanst. 

Het was in de tweede week dat ik chantleader was dat deze ceremonie op het programma stond. En natuurlijk zou ik dit moeten leiden…ik had het toch al een paar keer meegedaan? Ik gaf aan dat ik het wel wilde doen maar dat ik wel instructie nodig had zeker in de japanse delen die op een bepaald ritme zou moeten… Joshin (vice abbot) nam het met me door maar terwijl we het door spraken werd het me al duidelijk dat ook hij soms niet helemaal zeker was… Er was maar weinig tijd en er zou niet veel publiek van buiten komen…Joshin gaf me aan dat hij me wel in het oog zou houden en dat ik maar vooral plezier zou moeten hebben… Dat hielp.. want het liep natuurlijk helemaal in de soep! In de japanse woorden maar ook het punt dat ik wist dat er ergens een drum mee zou gaan doen maar niet meer precies waar…verantwoordelijk als ik ben zou elke keer wachten op een mogelijke drum niet zo handig zijn en dus knalde ik er een ritmes in wat ik dacht wat hoorde maar wat dus op een gegeven moment zou moeten worden aangegeven door de drum…oeps!…resultaat…iedereen door elkaar op een ander tempo…het duurde even tot dat was hersteld. Mijn vermogen tot gewoon doorgaan ook als het fout gaat (opgedaan in het theater) maakte dat het geheel niet strandde maar het werd er allemaal wel wat grappiger door. Mijn angst maakte plaats voor plezier: Het ging al zo slecht het maakte niet zo veel meer uit. Later kreeg ik van verschillende mensen te horen dat ze het 1 van de mooiste Gate of sweet nectar ceremonie hadden gevonden… Haha grappig toch hoe dat gaat… Kennelijk toch niet het belangrijkste de capaciteit maar meer er staan/ showing up…met dat wat er is…hoe ongemakkelijk/ gemakkelijk ook…

Aankomende zondag hebben we er weer Gate of sweet nectar ceremonie… Ik ben benieuwd hoe die zal gaan maar heb er zin in :-)