Man oh man wat giet de tiet toch rap!

Vol programma

De laatste blog was van 26 juli zie ik… Het is nu alweer 14 augustus…De tijd vliegt hier voorbij! Dat is inherent aan het hebben van een fijne tijd maar het heeft ook zeker te maken met een vol programma. Dat volle programma is behalve heel interessant soms ook vermoeiend…vooral fysiek gezien. mentaal gaat het uitstekend met me! Ik merk dat het vele mediteren…2 sesshins (stilte retraite met voornamelijk mediatie) in 1 maand een groter mentaal uithoudingsvermogen creëert. Dat merk ik doordat ik minder moe word van het luisteren naar de verhalen van de verschillende mensen die hier in en uit gaan maar vooral ook aan een grotere alertheid. Er ontgaat me steeds minder omdat ik er gewoon meer bij ben. Er spoken minder verhalen door mijn hoofd of ik word sneller wakker uit die verhalen. Dat is erg prettig om te merken en verhoogd eigenlijk alleen maar de feestvreugde.

Mijn lichaam vindt het af en toe wel wat veel van het goede… Door de veelheid aan programma’s en de relatief snelle opvolging van het ene naar het andere programma of activiteit zijn er een aantal personal practice dagen opgeschoven naar een rustiger periode…wat betekent dat er minder tijd was en is voor herstel. Maar goed het is mooi om te zien dat het lichaam sterker wordt en ook in een relatief korte tijd ook kan herstellen…kleine dutjes tussendoor kunnen wonderen verrichten :-) Gelukkig breekt er over een week een rustiger periode aan.

Ik wist het niet…

Het is bijzonder om in de Verenigde Staten te zijn in deze gekke tijd… In Nederland is het roerig maar ook hier. Upaya is door haar geëngageerde boeddhisme (sociale betrokkenheid) een soort van tegenpool van de rechtse Trumpiaanse politiek. Bijzondere sprekers en trainingen komen langs. Zeker deze week ook weer toen ik een training voor de chaplaincy studenten mocht bijwonen over ethiek, racisme en zelf. Het ging vooral over 'white privilege' tov de zwarte bevolking in Amerika. Ongelofelijk hoe de verschillen zijn hier..alleen maar op basis van huidkleur. Mensen moeten meer betalen, worden minder goed verzekerd, krijgen hogere straffen etc. alleen maar omdat ze een andere huidkleur hebben…Het was ook zeer confronterend voor mij persoonlijk. Opgevoed met een open mind: inclusief denkend m.b.t. alle mensen, merkte ik dat ik dacht dat ik niet heel veel zou leren… Ik behandel iedereen zoveel mogelijk gelijk en zeg wat ik denk. In mijn optiek kan dat omdat mijn intentie goed is…en daar zat mijn denkfout! Het gaat namelijk helemaal niet om mij of mijn intentie, het gaat erom of ik iemand potentieel kwets in die situaties…

Het was in de pauze van de training dat ik dit leerde: 

Tijdens de training zag ik 2 deelneemsters met een donkere huidkleur samen huilen…een soort van gedragen huilen waarbij ze stil en aanwezig voor zich uitkeken, elkaars hand vasthielden en er tranen over hun wangen rolden. Ik vond het moeilijk om te zien want het ging over de witte voorkeursbehandelingen in Amerika…er waren heel veel voorbeelden… In de pauze ging ik naar 1 van de vrouwen toe en vroeg hoe het met haar ging en wat maakte dat ze moest huilen. Ze gaf aan dat ze het allemaal al vaker hoorde …maar dat zij er dag in dag uit, in moet leven… De manier waarop het werd gezegd, de engelse woorden de onderliggende emotie..ik weet het niet maar ik kon er helemaal niets mee…ik voelde dat ik sorry zou moeten zeggen maar dat vertikte ik…ik als niet discrimineerder zou daar helemaal geen sorry voor hoeven zeggen…we keken elkaar lang aan en toen zei ik: ‘…ik kan me daar helemaal niet in verplaatsen…ik ben maar een verwend, wit meisje…’ als een soort van verklaring van onvermogen zonder slechte bedoeling… Meteen sloeg ze haar ogen naar beneden en ik voelde hoe mijn opmerking haar had gekwetst… Daarna gingen we de meditatie in. Tijdens de eerste meditatie merkte ik dat ik mijzelf aan het goed praten was…ik had geen slechte intentie gehad, sterker nog ik had een brug willen slaan… maar had haar wel gekwetst… Het lag aan haar, bedacht ik me: ze moest zich niet zo slachtofferig opstellen... In de tweede periode kwam ik tot inzicht…ik had mij door haar diepgewortelde gekwetstheid in mijn goede intenties afgewezen gevoeld, wat maakte dat mijn reactie op haar lijden vooral defensief en volledig uit verbinding was geweest. Ik was degene die hier geen oog had gehad voor het lijden van haar en had gereageerd zoals iedereen… afsluiting…hetzelfde liedje…precies dat wat ze eigenlijk had gezegd… Mij dat beseffende voelde ik de immense grootheid van het niet gezien worden in het lijden wat er is op grond van diversiteit… Nooit had ik dit eerder gezien en ik wilde alleen maar sorry zeggen…niet alleen voor mijn egoïstische reactie maar meer nog dat mensen dit lijden moeten verduren. Ik wist het niet maar ben dankbaar voor deze ongemakkelijke, confronterende maar transformerende les.

Pete’s Place

Samen met 2 andere residents en een lokaal sangha lid gingen we koken voor dakloze vrouwen in het opvangcentrum: Pete’s place. Upaya doet behalve de retreats en trainingen ook veel voor lokale of internationale goede doelen. Zo koken sommige residents in hun personal practice days periodiek voor daklozen of geven anderen meditatietrainingen aan groepen die niet direct naar Upaya kunnen komen. Ik mocht deze keer ook meedoen en het was een prachtige ervaring. Ik was erg benieuwd naar de situatie in zo’n opvangcentrum en was enigszins geschokt van het feit dat in de zomer alleen vrouwen naar de opvang mogen komen. Mannen moeten in de zomer op straat slapen… Het blijkt dat ze te weinig financiële middelen hebben om in alle seizoenen de hulp te kunnen bieden voor zowel mannen als vrouwen. Het schijnt dat het toch wel zeker nodig is om mensen ook in de zomer goed op te kunnen vangen omdat er veel mensen sterven aan heatstroke (hitte) en door de monsoon regen (de dakloze mensen zoeken hun plekje in droogstaande kreken maar worden in de nacht verrast door snel stromend water en verdrinken…).

Maar goed nu waren dus alleen de vrouwen binnen en het was heel vreemd…In Nederland is het vaak duidelijk te zien of iemand dakloos is maar hier was 1/3 van de vrouwen zeker niet stereo typisch… sterker nog veel vrouwen leken op mijn buurvrouw of een aardige oude vrouw uit het zorgcomplex…1 vrouw sprak met een engels accent had gelakte nagels, lippenstift en een rollator…Hoe zou zo iemand op straat zijn geraakt? Veel vrouwen komen uit gebroken huwelijken en staan zomaar op straat… dat kan dus in Amerika…Het was hartverwarmend om eten te serveren en we hadden ook nog ijs met slagroom toe! Zo genieten konden die dames... van dat ijs en met name de slagroom. Heel ontroerend was ook dat 1 van de dames jarig was geweest…ze had een taartje gekregen van 1 van de anderen en ze deelde het met iedereen. Ik kreeg ook een stuk en hoewel ik me enigszins bezwaard voelde om het op te eten gaf het juist een mooie verbinding om het gegevene ook te accepteren. We smulden allemaal van de heerlijke taart en omdat ik natuurlijk erg lyrisch was…het was chocolade :-) werd me zelfs een tweede stuk aangeboden…wat ik wel afsloeg overigens…jaja ook ik heb grenzen als het op chocolade aankomt ;-)

Roshi 75 jaar/ Upaya 25 jaar!

En dan hadden we ook nog een dubbel feest! Roshi werd 75 en Upaya 25 jaar. Dat moest groots gevierd worden…Menig resident had er een hard hoofd in want het was al knetter druk genoeg… Maar goed uiteindelijk was het een waanzinnig mooi feest waarbij Roshi in de zendo live skypte met haar leraren Bernie Glasman Roshi en RamDass. Beide mannen soms onverstaanbaar door de verbinding maar meer nog door hun door hersenbloedingen aangetaste spraakvermogen. Vooral Bernie Glasman vond ik erg ontroerend hij had 45 minuten moeten wachten en wilde duidelijk graag naar bed. Dat zei hij ook gewoon…maar hij zei ook hoeveel hij van Roshi houdt en hoe blij hij met haar is, heel puur. Ik had een geweldig mooie taak tijdens de verjaardag. Ik was aangesteld als 1 van de Jisha's (assistent) van Kaz Tanahashi, die op live muziek van Lieberman (een beroemde gitarist) een kunstwerk zou maken. Daardoor had ik een mooie pek in de zendo waardoor ik alles kon zien en ook nog eens hielp in het maken van kunst door de grote meester van de kalligrafie. het was best wel spannend want hij kalligrafeerde op 3 doeken 2 bij 2 meter denk ik…Waarbij de doeken op de grond lagen en wij (de Jisha’s) de doeken moesten draaien…terwijl de verf nog nat was. Alles ging goed gelukkig. Daarna kreeg Roshi taart en haar cadeau van de sangha, residents en staf…het was een magic mirror! Een geweldig cadeau!! Een magic mirror is een Japans kunstwerk wat alleen door 1 familie wordt uitgevoerd. Het is een ‘gewone’ spiegel maar als je er licht op schijnt en de licht projectie van de spiegel opvangt op een zwarte achtergrond, zie je een verborgen beeltenis…in dit geval het logo (dharmawiel) van Upaya. Roshi was heel blij met dit bijzondere cadeau en eigenlijk met het hele feest. Na de ceremonies was er een diner voor in totaal 150 man. Gelukkig had ik mijn taak al uitgevoerd en had ik niet voor al deze mensen hoeven koken of de hele avond hoeven te serveren… Het opruimen duurde trouwens ook nog best een hele tijd maar de sfeer was geweldig. De volgende ochtend was er nog meer op te ruimen en Roshi kwam ons bedanken…nooit eerder zag ik haar zo…ze moest huilen en was overduidelijk erg dankbaar. Het was fantastisch om zo dichtbij een rol te mogen spelen in het geluk van iemand die zoveel geluk brengt aan zoveel mensen. Een geweldige ervaring!